استنلی کوبریک

فیلم سینمایی «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» پس از پشت‌سر گذاشتن مراحل تولید طولانی و پیچیده سرانجام در آوریل ۱۹۶۸ روی پرده رفت. اولین نسخه فیلم زمانی حدودا ۱۶۰ دقیقه‌ای داشت، سپس کوبریک ۱۹ دقیقه از فیلم را حذف کرد و زمان فیلم به حدود ۱۴۲ دقیقه تقلیل یافت. «۲۰۰۱» در زمان عرضه نقدهای ضد و نقیضی دریافت کرد. عده‌ای از منتقدان آن را بزرگ‌ترین و بدیع‌ترین فیلم علمی‌تخیلی تا آن زمان می‌نامیدند و برخی از «۲۰۰۱» به‌عنوان فیلمی حوصله‌سربر یاد می‌کردند که از نداشتن عناصر درام، رنج می‌برد. 

ابتدای اکران فیلم، در یکی از نمایش‌ها ۲۵۰ نفر سالن را ترک کرده‌اند و با الفاظی همچون «این چه کوفتی بود؟»» نسبت به فیلم واکنش نشان داده‌اند. البته به‌مرور مردم گارد خود نسبت به فیلم را پایین آوردند. گفته می‌شود که محرکه‌ی اصلی بالا رفتن آمار بینندگان، جوانانی بوده‌اند که فیلم را تحت تاثیر موادمخدر تماشا می‌کرده‌اند، به‌این‌ترتیب آمار بینندگان فیلم به‌مرور بیشتر شده است. امروزه از «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» به‌عنوان یکی از هنری‌ترین فیلم‌های قرن بیستم یاد می‌شود. فیلمی که مارتین اسکورسیزی، فیلمساز نام‌آشنا از آن به‌عنوان یکی از فیلم‌های موردعلاقه خود یاد می‌کند. یا برای نمونه استیون اسپیلبرگ در جایی می‌گوید «۲۰۰۱» برای نسل آن‌ها حکم بیگ بنگی را داشت که موجب ورود ایشان به عرصه سینما شد.

این ساخته‌ی استنلی کوبریک در سال‌های ۱۹۷۴، ۱۹۷۷، ۱۹۸۰، ۱۹۹۳ و ۲۰۰۱ دوباره به‌نمایش درآمد. متاخرترین نمایش فیلم اما به سال ۲۰۱۸ بازمی‌گردد. جایی که که کمپانی برادران وارنر به‌مناسبت ۵۰ سالگی فیلم، با استفاده از نگاتیوهای اصلی فیلم نسخه‌ای ۷۰ میلی‌متری از فیلم را آماده کرد. مامور نظارت بر این پروژه کریستوفر نولان بود و این نسخه از «۲۰۰۱» در جشنواره فیلم کن نیز به‌نمایش درآمد. در همان سال ۲۰۱۸ نیز نسخه‌ای 8k تلویزیونی با وضوح بسیار بالا در ژاپن به‌صورت محدود اکران شد. 

فیلم «۲۰۰۱» در اکران اول خود از امریکا و سرتاسر جهان ۲۱.۹ میلیون کسب کرد. 

این فیلم سپس در ۱۹۷۱ و ۱۹۷۴ مجددا روی پرده رفت و نتیجه‌ی این دو اکران فروش کلی فیلم را به ۵۸ میلیون دلار رساند. فیلم سینمایی «۲۰۰۱» به لطف اکران‌های مجدد خود بیش از ۶۰ میلیون دلار در امریکا و کانادا فروش داشت. با احتساب اکران جهانی و تمام اکران‌های مجدد فروش فیلم ۱۴۶ میلیون دلار برآورد شده است. البته برخی مجموع فروش فیلم را که بودجه‌ای ۱۰.۵ تا ۱۲ میلیون دلاری داشت، ۱۹۰ میلیون دلار نیز محاسبه کرده‌اند. استنلی کوبریک برای ساخت «۲۰۰۱» اسکار بهترین جلوه‌های ویژه را دریافت کرد و این جایزه، تنها اسکار دوران فیلم‌سازی او است.

من اونموقع فهمیده بودم که کوبریک خود جنسه… بعد از «لولیتا» و «دکتر استرنجلاو» فهمیدم اون آدمیه که باید منتظر فیلمش بود… ما ازش انتظار خیلی زیادی داشتیم و «۲۰۰۱» همه انتظاراتمون رو برآورده کرد.

– مارتین اسکورسیزی

۱۹۷۱ فیلم سینمایی A Clockwork Orange (پرتقال کوکی)

نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان: استنلی کوبریک

بازیگران: مالکوم مک‌دوول، پاتریک مگی، میریام کارلین، آدرین کوری، مایکل بیتس، وارن کلرک، جان کلایو و آدرین کوری

پس از ساخت «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» کوبریک تصمیم گرفت فیلم جمع و جورتری از نظر تولید جلوی دوربین ببرد. البته لازم به ذکر است که بنابر برخی روایات، استنلی کوبریک پس از «۲۰۰۱» قصد داشت فیلمی بزرگ براساس زندگی ناپلئون بناپارت بسازد و تا حدی نیز به ساخت این فیلم نزدیک شده بود اما به‌دلیل انصراف سرمایه‌گذاران، موفق به تولید فیلم مذکور نشد. در زمان تولید فیلم سینمایی «دکتر استرنجلاو»، تری سوترن، یکی از نویسندگان آن فیلم رمان «پرتقال کوکی» نوشته‌ آنتونی برجس را به استنلی کوبریک داد. 

کتاب البته گویا در آن زمان توجه استنلی کوبریک را به‌خود جلب نکرد، و سپس همسر این کارگردان پس از مطالعه کتاب، این رمان را به وی پیشنهاد داده است. این ادعا را خود همسر این کارگردان، یعنی کریستین کوبریک مطرح کرده است. کوبریک در نهایت فیلمنامه‌ای اقتباسی از چاپ امریکای این رمان نوشت و توضیح آنکه در چاپ امریکای کتاب فصل آخر حذف شده بود. البته کوبریک خیلی به منبع اقتباس خود وفادار نبود، او درباره فیلمنامه خود می‌گوید: «فکر می‌کنم برجس  هرآنچه که برای گفتن درباره داستان داشته را [خود] در کتاب بیان کرده است، من اما چند ایده‌ی روایی به‌دردبخور اضافه کردم و به برخی از صحنه‌ها دوباره شکل دادم.» کوبریک پس از نگارش فیلمنامه خود، فصل آخر کتاب را دید و آن را غیر متقاعد کننده و نامرتبط به کتاب دانست.

استنلی کوبریک کارگردانی کمال‌گرا بود که برای ساخت فیلم‌های خود تحقیقاتی بسیار دقیق به‌عمل می‌آورد. از لوکیشن‌های مختلف هزاران عکس پیش‌روی خود می‌گذاشت و برای هر فیلم چندین و چند برداشت می‌گرفت، برای نمونه از سکانس پایانی فیلم ۷۴ برداشت گرفته شده است. یا برای نمونه می‌گویند از آنجایی که کوبریک می‌ترسید که مبادا صاحبان سالن‌های سینما فیلم را ویرایش کنند، به‌درخواست وی هرهفته حلقه‌های تازه‌ای از فیلم به دست سینمادارن می‌رسید. 

این کارگردان برای این فیلم حتی کنترل مواد تبلیغاتی فیلم همچون تریلر، پوسترها و تبلیغات را در دست گرفته بود. حتی گفته شده است که اگر مالکوم مک‌دوول برای بازی در این فیلم استخدام نمی‌شد، کوبریک نیز از ساخت این فیلم صرف‌نظر می‌کرد. مالکوم مک‌دوول در جایی می‌گوید کوبریک بسیار زود لوکشین یا برداشت مدنظر خود را پیدا می‌کرد. او می‌گوید «اگه کوبریک کارگردان نمی‌شد، اون باید ژنرال تو نیروی [نظامی] ایالات متحده می‌شد. مهم نیست که [در مراحل تولید فیلم] راجع به چی صحبت می‌کنیم- حتی اگه یه سوال راجع به خریدن یه شامپو داریم، اون باید از زیرنظر کوبریک رد می‌شد. اون به داشتن کنترل تمام و کمال علاقه داشت.»

فیلمبرداری فیلم «پرتقال کوکی» از سپتامبر ۱۹۷۰ تا آوریل ۱۹۷۱ طول کشید و به‌این‌ترتیب «پرتقال کوکی» در زمینه تولید، در میان دیگر آثار استنلی کوبریک کمترین زمان تولید را داشت و اصطلاحا سریع‌ترین فیلم کوبریک محسوب می‌شد. اکثر سکانس‌های این فیلم در لوکیشن‌های واقعی جلوی دوربین رفته‌اند نه استودیوهای فیلم‌سازی. «پرتقال کوکی» با بودجه‌ای ۲.۲ میلیون دلاری ساخته شد که نسبت به فیلم قبلی این کارگردان، مبلغ کمی محسوب می‌شود. 

در بخش‌های مختلفی از فیلم نوای موسیقی آهنگساز درگذشته‌ قرن نوزده، جواکینو روسینی به گوش می‌خورد. شخصیت اصلی فیلم نیز علاقه وافری به آثار بتهوون دارد. کوبریک برای «پرتقال کوکی» با گروه موسیقی پینک فلوید مذاکراتی داشت تا بتواند حق استفاده از آهنگ Atom Heart Mother Suite از این گروه را به دست آورد. از آنجایی که کوبریک تصمیم داشت برخی از عناصر این قطعه را برای استفاده در فیلم تغییر دهد، گروه پینک فلوید با درخواست وی مبنی بر استفاده از آن آهنگ در «پرتقال کوکی» مخالفت کرد.

به بیان ساده‌تر این کارگردان امریکایی وقتی می‌فهمید دوربین یا تجهیزات موردنظرش هنوز تولید نشده‌اند، خودش دست به‌کار می‌شد و آنچه که لازم بود را دست و پا می‌کرد. کوبریک همچنین برای فیلمبرداری یکی از سکانس‌های فیلم، خود دست به کار شده و پشت دوربین ایستاده است. این فیلم سینمایی اولین فیلم تاریخ است که صدای دالبی بهره برده است. جالب است که بدانید بازیگر نقش الکس یعنی مالکوم مک‌دوول به‌دنبال حضور در یکی از صحنه‌های فیلم موقتا بینایی خود را از دست داده است.

فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» به‌دلیل خشونتی که به‌تصویر می‌کشد، یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های استنلی کوبریک است. این فیلم سینمایی در زمان انتشار با حاشیه‌های مختلفی روبه‌رو شد. «پرتقال کوکی» همچون «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» نقد‌های ضد و نقیضی داشت. عده‌ای از منتقدان فیلم را اثری درخشان می‌خواندند و عده‌ای برخلاف ایشان عقیده داشتند، اما همچون «۲۰۰۱»، کفه‌ی ترازو به سمت نقدهای منفی سنگینی می‌کرد. پروسه نمایش و اکران این فیلم سینمایی اما پرحاشیه‌ترین و جنجالی‌ترین اتفاقات مربوط به «پرتقال کوکی» را رقم زد. این فیلم سینمایی در امریکا ابتدا رده‌بندی سنی X را دریافت کرد. کوبریک سپس سی ثانیه از فیلم را تغییر داد تا به‌وسیله آن رده‌بندی فیلم را به R تقلیل دهد. 

نسخه‌هایی که اکنون از فیلم دردسترس قرار دارند، با اینکه رده‌بندی سنی R را دارند اما نسخه اورجینال و بدون‌تغییر فیلم هستند. گارد کاتولیک حجب که به منظور مبارزه با محتوای فیلم‌های امریکایی تشکیل شده بود، به این فیلم درجه‌بندی C (نامناسب) را داد، طبق این درجه‌بندی تماشای فیلم برای کاتولیک‌ها ممنوع بود. البته در سال ۱۹۸۲، گارد حجب این درجه‌بندی سنی را لغو اعلام کرد. این‌ها اما مشکلات فیلم برای اکران در ایالات متحده امریکا بود. این فیلم سینمایی که بودجه‌ای ۲.۲ میلیون دلاری داشت، به فروش ۲۶.۶ میلیون دلار در امریکای شمالی دست پیدا کرد.

«پرتقال کوکی» درباره اوباشی به نام الکس بود که به‌همراه اعضای گروهش دست به فساد و جرم و جنایت می‌زند. فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» در بریتانیا در شروع امر برای اکران به مشکل برنخورد، هرچند که مقامات خشونت جنسی فیلم را مفرط خواندند. در جریان محاکمه یک پسر ۱۴ ساله به جرم قتل همکلاسی‌اش در مارس ۱۹۷۲ دادستان به «پرتقال کوکی» اشاره کرد و مدعی شد که فیلم و آن پرونده باهم مرتبط هستند، او به نوعی مدعی بود که «پرتقال کوکی» در رخ دادن قتل نقش داشته است. این فیلم سینمایی همچنین به یک پرونده قتل دیگر نیز ربط داده شد. 

پرونده‌ای که در آن پسربچه‌ای ۱۶ ساله پیرمردی آواره را به قتل رسانده بود و طی صحبت با پلیس مدعی شده بود که دوستانش درباره فیلم «و کتک زدن مردی همچون او [پیرمرد آواره]» با او صحبت کرده بودند. راجر گری نیز در مقام مدافع در این‌باره گفت:‌ «ارتباط [مطرح شده] بین این جنایت و ادبیات شورانگیر، خصوصا «پرتقال کوکی» محکمه‌پسند نیست».

«پرتقال کوکی» مورد حمله‌‌ی رسانه‌ها نیز قرار گرفت و کریسیتن کوبریک، همسر کارگردان در جایی اعلام می‌کند در زمان نمایش فیلم آن‌ها به مرگ تهدید می‌شدند و جلوی خانه‌شان نیز تجمعاتی صورت می‌گرفت. گفته می‌شود که عامل بخشی از این تهدیدها، دسته‌های خلافکاران انگلیسی یا امریکایی بوده‌اند. او حتی می‌گوید که پلیس به آن‌ها پیشنهاد کرده است که کشور را ترک کنند. کریستین می‌گوید او و کوبریک بسیار ترسیده‌اند و درنهایت، در سال ۱۹۷۳ فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» توسط کمپانی برادران وارنر به‌درخواست استنلی کوبریک از روی پرده سینماهای انگلیس پایین کشیده شد. 

استنلی کوبریک درباره اینکه فیلم او باعث رخ دادن جرایم شده است، گفت از نظر او چنین ادعاهایی درست نیستند و هنر شکلی از زندگی را نمایش می‌دهد اما منجر به شکل گرفتن خود زندگی نمی‌شود. کوبریک همچنین گفت از نظر او نسبت دادن چنین مواردی به یک فیلم، آن اصل علمی پذیرفته شده که می‌گوید افراد را حتی پس از هیپنوتیزم کردن نیز نمی‌توان به انجام کارهایی برخلاف ذات‌شان وادار کرد، نقض می‌کند.

در سال ۱۹۹۳ کلوپ شبانه‌‌ای با نام Scala Cinema پس از پخش غیرقانونی فیلم با شکایت کمپانی برادران وارنر مواجه شد و در این پرونده باخت و محکوم به میزبانی از امین منصوب دادگاه شد. این به معنی است که امین منصوب دادگاه دارایی و ارزش کلوپ مذکور را محاسبه کرده و طبق آن به کمپانی برادران وارنر، خسارت داده است. این کلوپ پس از این ماجرا ورشکست شد. 

در همان سال ۱۹۹۳، کانال چهار بریتانیا مستند ۲۷ دقیقه‌ای «میوه ممنوعه» را با محوریت فیلم «پرتقال کوکی» پخش کرد. ماجرای پخش نشدن این فیلم در بریتانیا حدودا ۲۷ سال طول کشید تا اینکه در سال ۲۰۰۱، حدودا دو سال پس از درگشت استنلی کوبریک، فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» در بریتانیا روی پرده رفت و نسخه‌های دی‌وی‌دی و وی‌اچ‌اس آن نیز پخش شدند. پای این فیلم حتی به شبکه Sky نیز باز شد. گفته می‌شود زمانی که فیلم در فروشگاه‌های انگلستان موجود شد، مردم چنان استقبالی از آن کردند که برخی از فروشگاه‌ها جلوی ویترین خود نوشتند: «نخیر، پرتقال کوکی را نداریم».

محدودیت‌های «پرتقال کوکی» فقط به امریکا و انگلیس محدود نشدند. این فیلم سینمایی در کشور ایرلند توقیف شد تا در سال ۱۹۹۹ اجازه انتشار بگیرد و در سال ۲۰۰۰ اکران شود. پوستر اکران این فیلم در سال ۲۰۰۰ اما نکاتی داشت، پوستری که البته رد شد و اجازه انتشار پیدا نکرد. روی این پوستر دو برچسب «خشونت شدید» و «تجاوز» چاپ شده بود. شیمس اسمیت که این پوستر را رد کرده بود، استفاده از این کلمات در بافت تبلیغات را «توهین آمیز» و «نامناسب» خواند. نمایش فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» در سنگاپور به مدت ۳۹ سال ممنوع بود. 

این فیلم سینمایی سرانجام در سال ۲۰۱۱ به‌عنوان یکی از فیلم‌های یک جشنواره فیلم به‌نمایش درآمد. البته در سال ۲۰۰۶ برای برداشتن ممنوعیت «پرتقال کوکی» در کشور سنگاپور تلاشی شده بود که نتیجه خاصی درپی نداشته است. «پرتقال کوکی» در دوران رژیم آپارتایدِ آفریقای جنوبی برای ۱۳ سال اجازه نمایش نداشت و سرانجام در سال ۱۹۸۴ با درجه‌بندی سنی بالای ۲۱ سال روی پرده رفت. کره جنوبی نیز دیگر کشوری بود که فیلم کوبریک را ممنوع اعلام کرد. فیلم سینمایی «پرتقال کوکی» در استان‌های آلبرتا، نوا اسکوشیا و استان‌های تحت نظارت سازمان مارتی‌تایم یعنی نیوبرانزویک، جزیره پرنس ادوارد و نیوفاندلند و لابرادور که همگی از استان‌های کشور کانادا هستند، ممنوع بود. البته گویا این فیلم اکنون با رده‌بندی سنی R در این کشور قابل نمایش است.

«در حال حاضر «پرتقال کوکی» فیلم موردعلاقه من است. من پیش از تماشای فیلم [پرتقال کوکی] برعلیه آن شورانده شده بودم. پس از تماشای فیلم، فهمیدم «پرتقال کوکی» فقط فیلمی راجع به معنای واقعی دنیای مدرن است.»

– لوییس بونوئل

۱۹۷۵ فیلم سینمایی Barry Lyndon (بری لیندون)

نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان: استنلی کوبریک

بازیگران: رایان اونیل، ماریسا برنسون، پاتریک مگی، هاردی کروگر، دایانا کورنر، گی همیلتون، برنارد هپتون، استیون برکوف، ماری کین، مری ملوین و فرانک میدل‌مس

استنلی کوبریک پس از «پرتقال کوکی» به ساخت فیلمی براساس رمان Vanity Fair (بازار خودفروشی) نوشته‌ی ویلیام تاکری تمایل پیدا کرد. پس از اینکه سریالی تلویزیونی از این رمان ساخته شد، کوبریک از تصمیم خود صرف نظر کرد. کارگردان امریکایی سپس به کتاب دیگری از ویلیام تاکری رسید، یعنی کتاب The Luck of Barry Lyndon (شانس بری لیندون). استنلی کوبریک تصمیم گرفت فیلم سینمایی «بری لیندون» را با اقتباس از این کتاب جلوی دوربین ببرد. 

در همان زمان، برادران وارنر تمایل زیادی برای سرمایه‌گذاری روی فیلم جدید کوبریک داشتند، منتهی به‌شرطی که این کارگردان یکی از ده‌ ستاره‌ی پرفروش گیشه را به‌عنوان بازیگر در فیلم استخدام کند. رایان اونیل در لیست ده‌تایی پرفروش‌ها، نفر دوم بود و جالب آنکه رایان اونیل تنها همین یک‌بار در فهرست ده بازیگر پرفروش قرار گرفت. این حضور او در لیست پرفروش‌ها به‌دلیل بازی در فیلم پرفروش Love Story بود و البته دلیل فروش این فیلم، بازیگر زن آن، یعنی الی مک‌گرو بیان شده است.

گفته می‌شود کوبریک به دلیل مسائل پیش‌آمده از سوی رسانه‌ها برای «پرتقال کوکی» و ترس از رسانه‌های زرد، اخبار زیادی از فیلم خود را رسانه‌ای نکرد. پیش از این اشاره کردیم که کوبریک قصد ساخت فیلمی درباره ناپلئون بناپارات را داشت، فیلمی که ساختنش هیچگاه محقق نشد. از آنجا که فیلم جدید استنلی کوبریک یعنی «بری لیندون» در قرن ۱۸ میلادی جریان داشت، کوبریک برای ساخت این فیلم از تحقیقاتی که برای پروژه ناپلئون کرده بود می‌توانست بهره ببرد. 

البته که او برای ساخت این فیلم تحیقات و جمع‌آوری اطلاعات گسترده و  همیشگی خود را نیز داشت. تنها اطلاعاتی که کوبریک از ساخته جدید خود رسانه‌ای کرد، نام دو بازیگر اصلی آن بود و اینکه فیلم در کشور ایرلند جلوی دوربین خواهد رفت. رایان اونیل و ماریسا ربنسون. می‌توان گفت مراحل تولید «بری لیندون» در سکوت خبری آغاز شدند، سازندگان در ابتدا حتی به ماریسا ربنسون نیز اطلاعات چندانی نداده‌‌اند، آن‌ها صرفا به او گفته‌اند با پروژه‌ای مربوط به قرن ۱۸ با طراحی لباس مخصوص به آن دوران مواجه خواهد بود و البته این بازیگر برای چند ماه نباید در معرض نور آفتاب قرار بگیرد تا پوست او رنگ‌پریدگیِ مخصوص قرن هجدهم را به خود بگیرد.

حتما تاکنون متوجه شده‌اید که پروسه‌ی تولید فیلم‌های استنلی کوبریک، حداقل پس از «بوسه‌ی قاتل»، پروسه‌ای پرماجرا بوده است. بیراه نبوده که از او به‌عنوان مولفی کمال‌گرا یاد شده است. کوبریک در «بری لیندون» نیز این قاعده را زیرپا نگذاشت. یکی از مهم‌ترین و البته عجیب‌ترین مولفه‌های «بری لیندون» به مراحل فیلمبرداری آن مربوط می‌شود. استنلی کوبریک بسیاری سکانس از سکانس‌های این فیلم سینمایی را بدون هیچگونه نورپردازی الکترونیکی مرسومی جلوی دوربین برده است، به‌بیان دیگر، این کارگردان به‌جای استفاده از نورپردازی الکترونیکی، برخی از سکانس‌های فیلم «بری لیندون» را تنها با نور شمع‌های حاضر در صحنه فیلمبرداری کرد. بله، درست خواندید، نورپردازیِ صحنه با استفاده از نور شمع. استنلی کوبریک با این اقدام قصد داشت فضای فیلم را هرچه بیشتر به فضای قرن هجدم نزدیک کند. 

نورپردازی با شمع حتی در عکاسی نیز کاری سخت محسوب می‌شود، فیلمبرداری که دیگر جای خود دارد. کوبریک برای این کار از لنز‌های مخصوصی استفاده کرد که توسط ناسا به‌صورت محدود (۱۰ عدد) تولید شده بودند و کوبریک سه عدد از این لنزها را در اختیار گرفت. ناسا از این لنزهای مخصوص برای تصویربرداری فرود انسان روی کره‌ی ماه استفاده کرده بود. این کارگردان حتی شمع‌های مورد استفاده را نیز دچار تغییراتی کرد تا برای نمونه، آرام‌تر بسوزند.

البته استنلی کوبریک در جریان ساخت «بری لیندون» سعی می‌کرد در کل از نورپردازی الکترونیکی استفاده نکند، نه اینکه صرفا در برخی از سکانس‌ها شمع را جایگزین نورپردازی الکترونیکی کرده باشد، دلیل این امر تاکیید استنلی کوبریک بر این بود که فیلم در همه‌ی جهات با حال و هوای قرن هجدهم جلوی دوربین برود. او برای برخی دیگر از نماهای داخلی، لامپ‌هایی را خارج از ساختمان، رو به پنجره‌ها تعبیه می‌کرد. با تمهیدات کوبریک، نور در اتاق به‌میزان برابر پخش می‌شد و گویا که فیلم با نور واقعی خورشید فیلمبرداری شده است. 

البته این کار یک دلیل دیگر نیز داشته است، فیلم سینمایی «بری لیندون» مملو از لوکیشن‌های باستانی همچون قصرهای بزرگ است. سازندگان برای جلوگیری از آسیب رسیدن به این مکان‌ها توسط گرمای چراغ‌های الکترونیکی، دست به چنان تکنیک‌هایی زدند. نتیجه‌ی این وسواس مثال زدنی، به نماها و سکانس‌ها و فیلمی تبدیل شد که شباهت قابل توجه‌ای به نقاشی‌های قرن هجدهم میلادی، خصوصا آثار توماس گینزبرا دارند. فیلمی که به‌درستی از شخصیت‌های آن همچون پروانه‌های سنجاق شده‌ای روی فریم یاد می‌کنند.

استنلی کوبریک در جریان فیلمبرداری «بری لیندون» دست به پخش قطعات موسیقی کلاسیک می‌زد تا به‌این‌ترتیب بازیگران بیش از پیش در حال‌وهوای انگلیس قرن هجدهم قرار بگیرند. معمولا، در پشت صحنه‌ی فیلم‌های کوبریک اینکه از یک سکانس چندین و چندین برداشت ضبط شود، اتفاق نادر و تازه‌ای نیست و ۲۰ تا ۵۰ برداشت از یک سکانس نیز اعداد عجیبی به‌شمار نمی‌روند. گفته می‌شود تعداد برداشت‌های یکی از سکانس‌های فیلم عدد ۱۵۰ را نیز رد کرده‌اند و کوبریک همچنان برداشت‌های بیشتری می‌خواست، تا اینکه درنهایت رایان اونیل بازیگر نقش بری لیندون از کوره در می‌رود رو به کوبریک می‌گوید: «من بهت می‌گم چیکار می‌کنیم، بیا خودت نقش من رو تو این سکانس بازی کن و من ازت تقلید می‌کنم».

فیلمبرداری فیلم سینمایی «بری لیندون» ۳۰۰ روز طول کشید. مراحل فیلم برداری فیلم در ایرلند آغاز شدند اما این کشور تنها محل فیلمبرداری ساخته‌ی استنلی کوبریک نبود. این فیلم علاو‌بر ایرلند در انگلیس و آلمان غربی نیز جلوی دوربین رفت. 

کوبریک البته در ابتدا قصد داشت فیلم را در لندن که محل زندگی خودش نیز بود جلوی دوربین ببرد، اما از آن‌جایی وی تصمیم داشت فیلم را در لوکیشن‌های کاملا واقعی جلوی دوربین ببرد و بسیاری از لوکیشن‌های لندن استودیویی بودند، فیلمبرداری در این شهر آغاز نشد. برخی از نماهای داخلی فیلم در عمارت Powerscourt جلوی دوربین رفتند. از آن‌جایی که این عمارت بازمانده از قرن هجده چندماه پس از فیلمبرداری، در آتش سوخت و سکانس‌های مربوط به این عمارت در فیلم حکم بقایای آن‌جا را دارند.

مراحل فیلمبرداری «بری لیندون» با یکی از جنجالی‌ترین دوره‌های کشور ایرلند مصادف بود. در آن زمان، ارتش جمهوری خواه ایرلند یا IRA در حال تلاش و مبارزه برای تشکیل چیزی به‌نام ایرلند متحد بود. این موضوع مراحل ساخت «بری لیندون» را نیز تحت تاثیر گذاشت. در ۳۰ ژانویه ۱۹۷۴ فیلمبرداری فیلم به دلیل هرج و مرج ایجاد شده ناشی از تهدید برای ۱۴ فقره بمب‌گذاری، متوقف شد. این مشکل اما در برابر آنچه که بعدا برای فیلم رخ داد، همچون سوزنی بود در انبار کاه. تهدید و مشکل بزرگ‌تر آن بود که استنلی کوبریک از طریق یک تماس تلفنی مطلع شد که ارتش جمهوری‌خواه او را در لیست اهداف خود قرار داده‌اند و کارگردان امریکایی فقط ۲۴ ساعت وقت دارد تا کشور را ترک کند. 

در نتیجه، استنلی کوبریک ظرف ۱۲ ساعت از ایرلند خارج شد. وقایع فیلم «بری لیندون» در انگلیسِ قرن ۱۸ جریان داشتند و ارتش جمهوری خواه از اینکه استنلی کوبریک در ایرلند و با استفاده از سربازان ایرلندی در حال ساختن فیلمی انگلیسی است شکایت داشت.

فیلم سینمایی «بری لیندون» با بودجه‌ای ۱۲ میلیون دلاری ساخته شده بود و در امریکا فقط ۹.۱ میلیون دلار فروخت. اکرران بین‌الملل فیلم اما موفق‌تر بود و به‌واسطه‌ی آن فروش فیلم به ۳۱ میلیون دلار رسید. رویکرد منتقدان نسبت به «بری لیندون» قابل توجه است. گفته می‌شود با اینکه بسیاری از منتقدان از فیلم تعریف و تمجید کردند، اما به‌نظر آن را فیلم خوبی نمی‌دانند. به بیان ساده‌تر منتقدان باور داشتند فیلم تنها از نظر فنی و فیلمبرداری فیلمی بسیار قوی است و به تابلوهای نقاشی می‌ماند. 

بسیاری از منتقدان تنها روی همین جنبه‌ی فیلم تاکیید موکد داشتند. آن‌ها معتقد بودند فیلم بیشتر شبیه به یک اسلایدشو سه ساعته از تاریخ هنر و نقاشی است و شاید کتابخانه جای مناسب‌تری برای این اثر باشد تا پرده‌ی سینما. البته که احتمالا می‌دانید این اظهارنظرها برای استنلی کوبریک مواردی تازه نبوند و امروزه از «بری لیندون» به‌عنوان فیلمی بسیار مهم یاد می‌شود که مانند دیگر آثار کوبریک، مملو از پیام‌های زیرمتنی است. برای نمونه، مارتین اسکورسیزی از «بری لیندون» به‌عنوان فیلم موردعلاقه‌ی خود در میان آثار کوبریک نام می‌برد و لارس فون تریه نیز از «بری لیندون» به‌عنوان یکی از فیلم‌های موردعلاقه خود می‌گوید.

فیلم سینمایی «بری لیندون» داستان پرماجرای زندگی شخصیتی به همین نام را به نمایش می‌گذارد. اقتباس استنلی کوبریک از رمان ویلیام تاکری اقتباس وفاداری نبود و کوبریک مواردی را برای فیلم تغییر داده بود. خود درباره این تغییرات که بخش عمده‌شان به زاویه دید داستان مربوط هستند، چنین گفته است:

معتقدم که تاکری از شخصیت ردموند بری استفاده کرده تا [این شخصیت] داستان خود را با تحریفاتی روشن تعریف کند و دلیل این انتخاب آن بود که چنین نحوه روایتی داستان را جالب‌تر می‌کرد. تاکری به‌جای راوی دانای کل از مشاهده‌گر ناقص استفاده می‌کند، یا شاید اگر بگوییم مشاهده‌گر غیرقابل‌اعتماد صحیح‌تر باشد، تاکری به‌این‌ترتیب به خواننده مجال می‌دهد تا با کمی دشواری، واقعیت احتمالی نهفته در روایت ردموند بری از زندگی‌اش را قضاوت کند. این تکنیک البته در کتاب بسیار خوب کار کرد، [اما] در فیلم شما مدام واقعیت عینی را پیش روی خود دارید، پس تاثیر راوی اول‌شخصِ تاکری نمی‌توانست روی پرده نیز [همچون کتاب] تکرار شود. 

با کنار هم قرار دادن روایت ردموند بری و روایتِ واقعی و حقیقی زندگی او که روی صفحه نمایش می دیدیم، ممکن بود به فیلمی کمدی دست پیدا کرد، اما به‌نظر من بری لیندون نباید در قالب کمدی ساخته می‌شد.

۱۹۸۰ فیلم سینمایی The Shining (درخشش)

تهیه‌کننده و کارگردان: استنلی کوبریک

نویسنده‌ها: استنلی کوبریک و دایان جانسون

بازیگران: جک نیکلسون، شلی دوال، دنی لوید، اسکات‌من کروترس، بری نلسون، فلیپ استون و جو ترکل

«بری لیندون» از نظر تجاری فیلم چندان موفقی نبود و همانطور که خواندید مورد استقبال چندان منتقدان نیز قرار نگرفت و بسیاری ریتم کند و زمان طولانی آن را به‌عنوان نکاتی منفی تلقی کردند. کوبریک در همین راستا تصمیم گرفت فیلم بعدی خود را به‌گونه‌ای بسازد که هم به‌موفقیتی تجاری تبدیل شود و هم از نظر هنری چیزی کم نداشته باشد. کوبریک برای رسیدن به ایده‌ی فیلم بعدی خود، به‌دستیارانش دستور داده بود انبوهی از کتاب‌های ژانر ترسناک را برای او تهیه کنند، این کارگردان برای خواندن این کتاب‌ها وقت زیادی را در دفتر کار خود می‌گذارند. 

منشی استنلی کوبریک ادعا کرد است وی پس از خواندن چند صفحه و نپسندیدن یک کتاب، آن را به دیوار دفترش می‌کوبید. منشی کوبریک مدعی شده است که به‌ یک‌باره، برای مدتی صدای برخورد کتاب‌های بخت‌برگشته به دیوار اتاق قطع شده است و او برای اطلاع از حال رییس خود وارد دفتر کارش شده و استنلی کوبریک را در غرق در مطالعه کتابی دیده است، کتاب «درخشش» نوشته‌ی استیون کینگ.

استنلی کوبریک مواد تشکیل دهنده فیلم بعدی خود را پیدا کرده بود. او فیلمنامه فیلم The Shining (درخشش) را با کمک دایان جنسون نوشت. فیلمنامه‌ای که البته در طول فیلمبرداری، تقریبا هروز دستخوش تغییر توسط استنلی کوبریک می‌شد. به بیان دیگر، مدام نسخه‌های تازه‌ای از فیلمنامه به دست بازیگران می‌رسید. 

تاجایی که جک نیکلسون، بازیگر اصلی فیلم سینمایی «درخشش» پس از مدتی دیگر فیلمنامه اصلی را دور انداخت و از آن استفاده نکرد چراکه مطمئن بود کوبریک بارها نسخه تازه‌ای از فیلمنامه را رو خواهد کرد و او نیز قرار است هروز فیلمنامه‌ای جدید دریافت کند. از جک نیکلسون گفتیم، جالب است بدانید این بازیگر نام آشنا اولین انتخاب استنلی کوبریک برای بازی در «درخشش» بود و دیگر گزینه‌های کوبریک رابرت دنیرو، رابین ویلیامز و هریسون فورد بودند.

استیون کینگ، نویسند‌ه‌ش رمان منبع اقتباس فیلم هیچکدام از این گزینه‌ها را بازیگر مناسبی برای نقش جک نمی‌دانست. برای نمونه او درباره انتخاب نیکلسون گفته است که به‌دلیل حضور این بازیگر در فیلم سینمایی One Fellow Over the Cuckoo’s Nest (پرواز بر فراز آشیانه فاخته یا دیوانه از قفس پرید)، ممکن است به دلایلی رابطه‌ی او و مخاطب آنطور که باید و شاید، از آب درنیاید. استنلی کوبریک برای انتخاب بازیگر نقش دنی، دست به یکی از آن کارهای «کوبریکی» خود زد. او لئون و کرستی ویتالی که زن و شوهر بودند را مامور کرد تا با سفر به شهرهای مختلف امریکا در بازه‌ای شش‌ماهه با ۵ هزار پسربچه برای نقش دنی مصاحبه کنند. کوبریک به‌دنبال پسربچه‌ای بود که لهجه‌اش چیزی بین نوع صحبت کردن جک نیکلسون و شلی دوال باشد، او بنابر همین دلیل سه شهر شیکاگو، دنور و سینسینتی را به‌عنوان مقصد لئون و کریستی برگزید.

فیلم سینمایی «درخشش» در استودیوهای EMI Elstree جلوی دوربین رفت. کوبریک به طراحان دکور و صحنه دستور داد دکور داخلی فیلم را در همین استودیوها اجرا کنند. کوبریک قصد داشت سکانس‌های فیلم را به‌ترتیب وقوع‌شان جلوی دوربین ببرد به همین دلیل بخش‌های مختلفی از استودیوها به دکور «درخشش» اختصاص پیدا کردند تا تمام صحنه‌های فیلم حین فیلمبرداری به‌صورت همزمان دردسترس کارگردان باشند. دکور این فیلم سینمایی بزرگ‌ترین دکور استودیوهای Elstree تا آن زمان محسوب می‌شد که یک نسخه‌ی بازسازی شده در اندازه واقعی از نمای خارجی هتل را نیز شامل می‌شد.

با اینکه اکثر سکانس‌های فیلم در فضای استودیویی جلوی دوربین رفتند، اما برخی از صحنه‌های فیلم خارج از استودیو فیلمبرداری شدند. نمونه‌ی این امر، بخشی از نماهای هتل اوورلوک است که درواقع تصویری از مکانی به نام تیمبرلاین است که به‌عنوان مقصد گردشگری کاربرد دارد. این تصاویر برای استفاده به‌عنوان نماهای معرف هتل گرفته شده‌اند که البته در این نماها خبری از هزارتوی مقابل هتل نیست. نماهای آغازین فیلم نیز بعدها توسط ریدلی اسکات در تدوین اورجینال فیلم «بلید راندر» محصول ۱۹۸۲ استفاده شدند. 

جالب آنکه پس از بررسی دکور نمایش‌یافته در فیلم مشخص شده است که از نظر معماری و مهندسی، لوکیشن اصلی فیلم منطقی به نظر نمی‌آید. یعنی آنچه که می‌بینیم، نمی‌تواند یک مکان واقعی باشد؛ به بیان دیگر، محل قرار گیری اجزای مختلف ساختمان غیرمنطقی است. مثلا طبق آن چیزی که در فیلم می‌بینیم، محل قرارگرفتن آسانسورها در ساختمان اشتباه به‌نظر می‌رسید یا ساز و کار راهروها با عقل و مهندسی جور درنمی‌آید. گفته می‌شود که استنلی کوبریک کاملا عامدانه و با هدفی معین دست به چنین طراحی دکوری زده است.

حتما تاکنون متوجه شده‌اید که مراحل فیلمبرداری فیلم‌های استنلی کوبریک، معمولا مراحلی پیچیده با متدهای خاص این کارگردان هستند. فیلم سینمایی «درخشش» نیز چنین شرایطی را داشت، فیلمبرداری این فیلم سینمایی یک سال طول کشید و تیم تولید و بازیگران ساعات زیادی از روز را مشغول کار روی فیلم بودند. جو ترکل بازیگر نقش لوید طی مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۴ گفت تنها فیلمبرداری سکانسِ بار شش هفته زمان برد. این بازیگر مدعی شد که آن‌ها روزانه از ۹ صبح تا ۱۰:۳۰ شب مشغول به کار بودند. ترکل می‌گوید به‌یاد دارد که لباس‌های او تا پایان روز و اتمام فیلمبرداری خیس عرق می‌شدند.

استنلی کوبریک همواره سعی می‌کرد برهمه‌ی جنبه‌های فیلم خود کنترلی تمام و کمال داشته باشد. برای نمونه در یکی از سکانس‌های فیلم شاهد حضور تعداد قابل توجه‌ای از بازیگران سیاهی لشکر هستیم. کوبریک حتی به ژست این بازیگران نیز فکر کرده است. استنلی کوبریک به بازیگران 

سیاهی لشکر اعلام کرده است که در این سکانس، ادای حرف زدن را دربیاورند. او که تجربه‌ای قابل توجه در بررسی فیلم‌ها داشت، می‌دانست که بازیگران سیاهی لشکر معمولا سر یا دستان خود را تکان می‌دهند که دور از واقعیت به‌نظر می‌رسد. در نتیجه او به آن‌ها گفت که به‌جای کارهای معمول، ادای حرف زدن را دربیاورند تا احساسی آرامش‌بخش از گذر زمانِ واقعی با گذشتن جک از کنار افراد هفتاد ساله و رسیدنش به بیست‌ساله‌های پرشور به این سکانس تزریق شود. استنلی کوبریک همچنان در راستای آشنا شدن بیشتر بازیگران با فضایی که می‌خواست در «درخشش» به آن دست پیدا کند، فیلم سینمایی «کله پاک کن» ساخته‌ی دیوید لینچ را در جریان تولید فیلم برای بازیگران پخش کرد.

فیلم سینمایی «درخشش» از اولین فیلم‌هایی است که در فیلمبرداری آن از وسیله‌ای به نام استدی‌کم استفاد شده است. استدی‌کم حرکات فیلمبردار را خنثی می‌کرد و یا به‌عبارتی دوربین را از فیلمبردار جدا نگاه می‌داشت. به‌این‌ترتیب فیلمبردار می‌توانست روی سطحی غیرهموار بازیگر را دنبال کند، بدون آنکه حرکات او و تکان خوردن‌های دوربین وی در محصول نهایی مشخص باشند. گرت براون، مخترع استدی‌کم وارد پروسه ساخت «درخشش» شده بود و میزان مشارکتش نیز بسیار زیاد بود. او در جایی گفته با دیدن صحنه‌ها و دکور فیلم هیجان‌زده شده چرا که آن‌ها برای استفاده از استدی‌کم بسیار مناسب بوده‌اند. 

او پیش از پیوستن به پروژه طی یک تور به نقاط مختلف دکور سر زده است و با دیدن دکور فیلم و تناسب آن برای استفاده از استدی‌کم، متقاعد شده که به تیم ساخت فیلم «درخشش» اضافه شود. براون می‌گوید استنلی کوبریک به استفاده‌های معمول از استدی‌کم راضی نبود، بلکه کارگردان آمریکایی قصد داشت همان استفاده‌ای را از استدی‌کم بکند که این دوربین برایش تولید شده بود. یعنی ابزاری که بتواند لنز را به‌دور از محدودیت‌های همیشگی دالی و کرین به آن نقطه‌ای که در فضا و زمان لازم بود برساند.

گرت براون مدعی شده است که کار روی «درخشش» موجب بهبود قابلیت‌های او در کنترل استدی‌کم شده است. او برای این فیلم به یک تکنیک دودستی رسیده است، تکنیکی که طی آن می‌توانست حین تکان دادن دوربین به طرفین و بالا و پایین، آن را در ارتفاع ثابتی نگاه دارد. آن‌ها به کمک استدی‌کم توانستند سکانس تعقیب سه‌چرخه را بدون برخورد به دیوار اتاق‌های تنگ یا برخورد دوربین به درها ضبط کنند. او درباره همین سکانس می‌گوید وقتی سه‌چرخه روی چوب کف زمین راه می‌رفت، صدای فیلم باید از نویزی مهیب پر می‌شد و وقتی سه‌چرخه به قالیچه می‌رسید، سکوتی آزاردهنده صدای فیلم را دربرمی‌گرفت. او ادامه می‌دهد که به‌همین خاطر آن‌ها باید لنز را در فاصله چند اینچی زمین قرار می‌دادند تا بتوانند پشت‌سر یا جلوی دوچرخه به‌سرعت حرکت کنند. 

او می‌گوید برای این منظور استدی‌کم باید روی جسم ویلچرمانندی قرار می‌گرفت و فیلمبردار نیز روی همان جسم ویلچر مانند می‌نشست و همین جسم یک سکوی دیگر که محل نشستن صدابردار بود را به‌دنبال خود می‌کشید. چرخ‌های اورجینال وسیله‌ی مذکور تحمل این حجم از بار را نداشتند و پس از اینکه این وسیله به‌دلیل بار زیاد شکست، چرخ‌های مستحکم‌تری جایگزین آن‌ها شدند. استنلی کوبریک همچنین یک سرعت‌سنج فوق دقیق روی آن وسیله‌ی ویلچرمانند نصب کرد تا تمپوی هر نما را دقیقا نشان بدهد و براون به‌این ترتیب بتواند نماهای همسان را با موفقیت بگیرد.

در فیلم «درخشش»، جمله‌ای مهم و کلیدی وجود دارد که به‌صورت نوشتار در فیلم ظاهر می‌شود و به‌صورت شفاهی بیان توسط شخصیت‌ها بیان می‌شود. البته در این یادداشت از ذکر جزییات در این‌باره که ممکن است باعث لو رفتن داستان فیلم شوند، پرهیز کرده‌ایم. اما جالب است بدانید استنلی کوبریک به حدی از کمال‌گرایی رسیده بود که برای همین یک جمله معادل‌های مختلفی به چندین زبان پیدا کرد و چندین بار سکانس مربوط به آن یک جمله‌ی تایپ شده و کلیدی را جلوی دوربین برد. به‌بیان ساده‌تر، استنلی کوبریک پس از اینکه سکانس را با جمله‌‌ی انگلیسی ضبط کرد، چندین‌بار پس از آن همان سکانس را با معادل‌های همان جمله در زبان‌های آلمانی، ایتالیایی، فرانسوی و اسپانیایی جلوی دوربین برد. استنلی کوبریک این کار را برای نسخه‌های بین‌المللی فیلم و اکران بین‌الملل آن انجام داده است.

پیش از این نیز اشاره کردیم که استنلی کوبریک، به کمال‌گرایی و دقتی بسیار بالا مشهور است. او برای فیلمسازی روش‌هایی را داشت که ممکن بود به مذاق بسیاری از بازیگران خوش نیایند، غیبت سه‌روزه‌ی او در پروسه فیلمبرداری «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» یا ماجراهای «دکتر استرنجلاو» را به‌یاد بیاورید. استنلی کوبریک در پروسه فیلمبرداری «درخشش» نیز با این مسائل دست و پنجه نرم می‌کرد. او در پروسه ساخت «درخشش» بیشترین مشکل را با شلی دوال، بازیگر نقش وندی تورنس داشت. روایاتی وجود دارند که طبق آن‌ها، استنلی کوبریک فشار زیادی به شلی دوال می‌آورده. مثلا او را مجبور کرده یکی از سکانس‌های فیلم را ۱۲۷ بار بازی کند. 

یااینکه مدام درباره دیالوگ‌ها و نحوه بازی و مسائلی از این دست با این بازیگر جر و بحث داشته است. شلی می‌گوید فیلمبردای سکانس «جانی اینجاست» سه روز طول کشیده و برای این سکانس از ۶۰ در مختلف استفاده شده است. این فشار آن‌قدر برای شلی سنگین بوده است که او طی پروسه فیلمبرداری «درخشش» به‌دلیل استرس زیاد، به‌عارضه ریزش مو دچار شده است. البته، این موضوع به‌نظر خیلی برای کوبریک مهم نبود، چرا که در مستند کوتاهی که از پشت صحنه فیلم منتشر شده است، شلی موضوع ریزش موی خود را اعلام می‌کند و کوبریک در نهایت جمله‌ی «دل‌تون برای شلی نسوزه» را به‌زبان می‌آورد.

 گفته می‌شود این حجم از فشار کوبریک به شلی دوال و بدرفتاری با او، به این دلیل بوده که کارگردان امریکایی قصد داشته این بازیگر را در حالت روحی‌ مشابه‌ای با شخصیتش در فیلم قرار دهد: مستاصل، بی‌نوا و در آستانه فروپاشی. از سویی کوبریک در مصاحبه‌ها از توانایی‌های این بازیگر تعریف و تمجید کرده است و در مقابل شلی نیز این کارگردان را ستوده است و مدعی شده که با وجود تمام مشکلات درس‌های بسیاری از وی گرفته است. اسکات‌من کراترز یکی دیگر از بازیگران فیلم است، او در  یکی از سکانس‌ها بیش از صدبار برداشت را تجربه کرده است. 

این بازیگر پس از «درخشش» در فیلم Branco Billy ساخته کلینت ایستوود بازی کرده است و کلینت ایستوود به این مشهور است که بیشتر سکانس‌های خود را با یک برداشت ضبط می‌کند. گفته می‌شود کراترز پس از بازی در اولین سکانس خود در فیلم «برانکو بیلی» از اینکه قرار نبود یک سکانس را چندین و چندبار بازی کند، اشک شوق ریخته است. یکی از سکانس‌های معروف «درخشش»، سکانس خون و آسانسور است. طبق محاسباتی ادعا شده است که استنلی کوبریک برای فیلمبرداری این سکانس از حدود ۳۰۰۰ گالن خون مصنوعی استفاده کرده است. او حتی برای ضبط این سکانس نیز وسواس خاص خود را کنار نگذاشته است و تاکیید داشته که سکانس باید واقعی به‌نظر برسد.

استنلی کوبریک برای موسیقی «درخشش» باز هم همان رویکرد «۲۰۰۱» را اتخاذ کرد، این‌بار اما کمی معاصرتر. کوبریک انتخاب آهنگ‌های فیلم را خود برعهده گرفت اما بخش زیادی از کار برعهده گوردون استین‌فورث بود. او وظیفه هماهنگ‌سازی موسیقی با صحنه‌های فیلم را برعهده داشت و  از قضا کار او در «درخشش» با دقت وی به جزییات ریز و هماهنگ‌سازی مثال‌زدنی‌ موسیقی با تصویر که از هر ترکیب اضافی عاری است، شناخته می‌شود. استنلی کوبریک برای تهیه و اجرای موسیقی فیلم همچنین از وندی کارلوس و ریچل ال‌کایند دعوت به همکاری کرد. 

او در ابتدای رسیدن آن‌ها به صحنه‌ی فیلمبرداری، فیلم را برای آن دو پخش کرد. البته نسخه‌ای از فیلم که طولانی‌تر بود و واجد سکانس‌های بیشتری بود. آن‌ها قطعات مختلفی تولید کردند اما خوب نمی‌دانستند این قطعات قرار است در کجای فیلم به کار بروند. وندی کارلوس که برای «پرتقال کوکی» نیز با کوبریک به همین مشکل برخورد، می‌گوید آنقدر توسط اعمال این کارگردان گیج شده و به‌ بی‌راهه رفته است که سوگند یاد کرده دیگر با او کار نکند. این آهنگساز قطعات منتشر نشده‌ی خود از «درخشش» در سال ۲۰۰۵ را در مجموعه‌ای دیگر منتشر کرد. آلبوم بلند قطعات موسیقی فیلم «درخشش» که از قطعات مختلفی از هنرمندان مختلف تشکیل شده بود، به مشکلات ناشی کپی رایت برخورد. این آلبوم واجد نسخه کامل قطعاتی بود که تنها بخش‌هایی از آن‌ها در فیلم استفاده شده بود.

فیلم‌های استنلی کوبریک تا پیش از «درخشش» در زمینه تبلیغات خیلی قوی نبودند و فیلم‌های او اصطلاحا به‌صورت دهان‌به‌دهان توسط مخاطبان شناخته می‌شدند. برای «درخشش» اما اینطور نبود. این فیلم سینمایی ابتدا در آخرهفته‌ی روز یادبود در ۱۰ سینما روی پرده رفت و سپس به‌صورت گسترده اکران شد. پوستر اصلی فیلم برای اکران امریکا توسط سال بس، یکی از طراحان شناخته شده‌ی هالیوود انجام شد. البته استنلی کوبریک بر کار وی نظارت داشت. 

گفته می‌شود سال و استنلی به ۳۰۰ طرح برای این فیلم رسیده‌اند و آن‌ها را رد کرده‌اند. تا اینکه تصمیم گرفته‌اند برای جلد امریکایی فیلم تصویری از یک عروسک را در پسِ عبارت THE SHiNiNG ظاهر کنند و در قسمت پایینی این پوسترِ زردرنگ، نام عوامل را ذکر کنند و در قسمت بالا نیز عبارت «شاهکار [ژانر] وحشت مدرن» به چشم بخورد. عروسک مذکور البته هیچ جایی در فیلم نداشته و ندارد. طراح پوستر فیلم خود طرحی دیگر را در ذهن داشت که کوبریک با آن مخالفت کرد. به‌نظرِ سال پوستر باید زمینه‌ای قرمز می‌داشت، او در نهایت نسخه‌هایی از طرح موردنظر خود را نیز به چاپ رساند که تفاوت‌هایی با نسخه رسمی داشت. مهم‌ترین تفاوت آن به‌جز رنگ، نداشتن عبارت «شاهکار وحشت مدرن» در قسمت بالایی پوستر بود. در اکران بین‌الملل، فیلم البته با پوسترهای مختلفی معرفی شد.

استنلی کوبریک یک هفته پس از اکران فیلم، تصمیم گرفت یکی از سکانس‌های فیلم را حذف کند. در نتیجه کمپانی برادران وارنر به‌عنوان پخش‌کننده فیلم دستور داد تا سکانس مذکور از پرینت‌های فیلم حذف شده و برگشت داده شود. به‌این‌ترتیب زمان فیلم از ۱۴۶ دقیقه به ۱۴۴ دقیقه کاهش یافت. استنلی کوبریک همچنین برای پخش فیلم در اروپا، ۲۵ دقیقه از آن را کم کرد. برای این تصمیم کوبریک دو دلیل ذکر شده است، اول آنکه از فیلم به‌خوبی استقبال نشده بود و دیگر آنکه کمپانی برادران وارنر از طولانی و نامفهموم بودن فیلم شکایت داشت. البته اکنون هم نسخه امریکایی و طولانی‌تر فیلم در دسترس است و هم نسخه اروپایی فیلم با ۲۵ دقیقه حذفیات. «درخشش» اکران خود را با ۱۰ سینما آغاز کرد و در چهار روز اول به فروش ۶۲۲ هزار دلار رسید. 

این به معنی بود که «درخشش» در میان فیلم‌هایی که در کمتر از ۵۰ سینما روی پرده رفته‌اند، رتبه سوم فروش را به خود اختصاص داد. «درخشش» که بودجه‌ای ۱۹ میلیون دلاری داشت، به‌فروش ۴۶ میلیون دلاری دست پیدا کرد و به فیلمی سودآورد تبدیل شد.

همچون اکثر فیلم‌های قبلی استنلی کوبریک، «درخشش» در زمان نمایش نظر منتقدان را آنطور که باید و شاید جلب نکرد و باز هم مانند اکثر فیلم‌های قبلی کوبریک، اکنون، برخلاف زمان انتشار از «درخشش» به‌عنوان فیلمی بسیار خوب و البته بسیار مهم یاد می‌شود. نقد بسیاری از منتقدان به ریتم کند فیلم بود که در فیلم‌های ژانر وحشت آن زمان مرسوم نبود. منتقدان نام‌آشنایی چون راجر ایبرت و جین سیسکل حتی حاضر نشدند فیلم را در برنامه تلویزیونی خود نقد کنند. 

ایبرت در نقد متنی خود از این گفت که نمی‌توان با شخصیت‌های فیلم رابطه برقرار کرد و سیسکل نیز فیلم را «یک ناامیدی به تمام معنا» خواند. برخی از منتقدان همچون منتقد ورایتی معتقد بودند که کوبریک کتاب پرفروش استیون کینگ را حیف و میل کرده است. منتقدان و جشنواره‌ها در بی‌مهری نسبت به «درخشش» پا را فراتر از این حرف‌ها نیز گذاشتند، «درخشش» نه در اسکار و نه در گلدن گلوب نامزد دریافت هیچ جایزه‌ای نشد. این فیلم سینمایی در جشنواره تازه ‌تاسیسی در رشته‌های بدترین کارگردانی و بدترین بازیگر زن نامزد دریافت جایزه شد. البته «درخشش» نقدهای مثبتی هم داشت اما کفه‌ی ترازو به سمت نقدهای منفی برتری می‌کرد.

فیلم سیمایی «درخشش» درباره جک تورنس و خانواده‌اش بود که برای سرایداری به هتلی می‌روند، هتلی اسرارآمیز که اتفاقاتی در آن رخ می‌ده. استنلی کوبریک رد اقتباس سینمایی خود وفاداری به منبع اقتباس را کنار گذاشته بود و فیلم با رمان تفاوت‌هایی بس فاحش دارد. استوین کینگ، نویسنده رمان منبع اقتباس «درخشش» نیز از منتقدان فیلم به شمار می‌رود. کینگ می‌گوید فیلم «درخشش» از نظر تصویرسازی فیلمی به‌یادماندنی است، اما اقتباسی است ضعیف. او همچنین در جایی گفته است تنها یک فیلم اقتباسی از آثار خود را به‌یاد دارد که نسبت به آن احساس تنفر داشته است: فیلم سینمایی «درخشش» ساخته‌ی استنلی کوبریک. البته او در سال ۱۹۸۱ کتاب Danse Macabre را راجع به ژانر وحشت منتشر کرد در این کتاب نام فیلمِ کوبریک در فهرست فیلم‌هایی آورد که از نظر او چیزی به ژانر وحشت اضافه کرده‌اند.

بله، منتقدان در زمان انتشار «درخشش»، حسابی از خجالت این فیلم و کارگردان جاه‌طلب آن درآمدند. اما چندسال بعد، نظرها کم کم نسبت به فیلم تغییر کرد و حالا، «درخشش» فیلمی است که تعداد قابل‌توجه‌ای معنای ثانویه و زیرمتنی از آن بیرون کشیده شده است. برای نمونه جاناتان رامنی در جایی نوشته است که فیلم واجد نشانه‌هایی دال بر اشاره به بحران مردسالاری، جنسیت‌زدگی، امریکای شرکتی، نژادپرستی و عقده‌ی ادیپ (مفهومی در روانکاوی در باب مرحله‌ی رشد قضیبی کودک که در آراء زیگموند فروید مطرح می‌شود) است. 

در جایی دیگر، بیل بلیک‌مور با انتشار مقاله‌ای تحت عنوان «وحشت نهان فیلم کشتار سرخپوست‌ها است» در سال ۱۹۸۷، مدعی می‌شود که فیلم سینمایی «درخشش» شامل نشانه‌ها و اشاره به کشتار سرخپوست‌ها یا همان ساکنان بومی امریکا دارد. او در مقاله خود دلایلی برای این ادعا نیز مطرح کرده است. نویسنده حوزه فیلم، جان کاپو در باب معنای زیرمتنی «درخشش» ادعای دیگری مطرح می‌کند. در خوانش وی، «درخشش» تمثیلی از سرمایه‌داری امریکایی است. کاپو نیز دلایلی برای اثباتِ تطبیق خوانش خود با فیلم ارائه داده است.

یکی از بحث برانگیزترین تئوری‌ها و معناهایی که به «درخشش» نسبت داده شده‌اند اما به جفری کاکس مربوط است. این تاریخ‌شناس حوزه فیلم ضمن قبول کردن صحبت‌های بلیک‌مور راجع‌به اشاره فیلم به کشتار سرخپوست‌ها، تئوری او را گسترش می‌دهد و می‌گوید «درخشش» واجد اشاراتی به هولوکاست است. او در کتابی با نام «گرگ پشت در: استنلی کوبریک، تاریخ و هولوکاست»  مدعی می‌شود که تمام آثار کوبریک واجد نشانه‌هایی مرتبط به هولوکاست هستند. این تاریخ‌شناس ادعا می‌کند که «درخشش» زیرمتنی قوی و مستتر راجع به هولوکاست دارد. کاکس دلایل خود برای این ادعا را نیز مطرح کرده است و البته این تئوری جنجال‌برانگیز وی، مخالفان و موافقانی داشته است. برای نمونه جولیان رایس در فصل مقدمه کتاب «امیدِ کوبریک» ادعاهای کاکس را مردود می‌خواند.

کاکس همچنین مدعی شده که «درخشش» اشاراتی به داستان‌های «هانسل و گرتل» و «سه خوک فسقلی» (داستان‌هایی افسانه‌ای با عقبه‌ای تاریخی) دارد. یکی از مشهورترین خوانش‌های انجام گرفته روی «درخشش» اما به موضوع عجیب‌تری اشاره دارد. طبق این خوانش، ادعا شده است که «درخشش» واجد نشانه‌هایی است دال بر دست داشتن استنلی کوبریک در پروژه قدم گذاشتن انسان روی کره‌ی ماه. طبق این تئوری، استنلی کوبریک با ایالات متحده امریکا همکاری کرده تا قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ روی کره ماه را جعل کند. به‌بیان ساده‌تر این تئوری ادعا می‌کند استنلی کوبریک آن کسی بوده که رسیدن فضانوردان امریکایی به سطح ماه را در استودیو فیلمبرداری کرده است. طبق همین تئوری، کوبریک با قرار دادن نشانه‌هایی دال بر دست داشتن خود در جعل «فرود انسان روی کره ماه»، قصد داشته بابت این موضوع به‌نوعی معذرت‌خواهی کند.

فیلم سینمایی «درخشش» نمود قابل توجه‌ای در فرهنگ عامه نیز داشته است. در طول سال‌های پس از انتشار فیلم، در فیلم‌ها، سریال‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، صنعت موسیقی و آگهی‌های بازرگانی شاهد اشاراتی به «درخشش» بوده‌ایم. برای نمونه گروه متال اسلیپ‌نات در یکی از موزیک ویدیوهای خود ادای احترامی به این فیلم کرده‌اند. انیمیشن سریالی «سیمپسون‌ها» نیز واجد اشاره‌هایی به این فیلم مشهور و تاثیرگذار است. 

استیون اسپیلبرگ که علاقه وافری به آثار کوبریک دارد نیز در فیلم Ready Player One (بازیکن شماره یک آماده) ادای احترامی به «درخشش» کرده است. مشهورترین اثرِ تاثیرپذیرفته از «درخشش» را شاید بتوان سریال‌های «بریکینگ بد» و «بهتره با سال تماس بگیری» (Better Call Saul) دانست. وینس گیلیگان، خالق این سریال که خود را یکی از طرفداران کوبریک نیز می‌داند، در این دو سریال مشهور اشاره‌های گسترده و غیرمستقیمی به فیلم سینمایی «درخشش» می‌کند. برخی حتی شخصیت‌پردازی والتر وایت را تاثیرپذیرفته از جک تورنسِ «درخشش» برداشت کرده‌اند. در پایان اینکه اخیرا، در سال ۲۰۱۹ فیلم سینمایی Doctor Sleep به عنوان ادامه‌ای بر «درخشش» ساخته و اکران شد. «دکتر اسلیپ» اقتباسی از کتابی به همین نام نوشته‌ی استیون کینگ است. استیون کینگ «دکتر اسلیپ» را به‌عنوان ادامه‌ای بر رمان «درخشش» خود منتشر کرده بود.

۱۹۸۷ فیلم سینمایی Full Metal Jacket (غلاف تمام‌فلزی)

تهیه کننده و کارگردان: استنلی کوبریک

نویسنده‌ها: استنلی کوبریک، مایکل هر و گوستاو هاسفورد

بازیگران: متیو موداین، آدام بالدوین، وینسنت دن آفریو، آر. لی ارمی، دوریان هاروود، آرلیس هاوارد، کوین ماجور هاوارد و اد اوراس

استنلی کوبریک تصمیم داشت فیلمی درباره هولوکاست جلوی دوربین ببرد. او به همین منظور با مایکل هر، نویسنده کتاب Dispatches (اعزام) که کتابی درباره تجربیات وی در جنگ ویتنام بود، صحبت‌هایی کرد. استنلی کوبریک اما از تصمیم خود منصرف شد و تصمیم گرفت فیلمی درباره جنگ ویتنام جلوی دوربین ببرد. این کارگردان اما داستان موردنظر خود برای اقتباس کردن با پیدا نکرد بود تا اینکه با رمان The Short-Timers نوشته‌ی گوستاو هاسفورد آشنا شد. نام این رمان از عبارتی معروف در ارتش امریکا برداشت شده بود که به سربازانی که اواخر دوران خدمت خود را می‌گذرانند، لقب داده می‌شد. استنلی کوبریک در سال ۱۹۸۲ مجددا این کتاب را مطالعه کرد و آن را کتابی منحصربه‌فرد و فوق‌العاده دید و تصمیم گرفت این کتاب را با همکاری مایکل هر به فیلم تبدیل کند.

نظر کوبریک به‌طور خاص به دیالوگ‌های کتاب هاسفورد جلب شده بود که به زعم او صبغه‌ای شعرگونه (ریتمیک) داشتند. مایکل هر پیش از این نسخه‌ی ویرایش‌نشده‌ی رمان را مطالعه کرده و آن را شاهکار می‌پنداشت. استنلی کوبریک از سال ۱۹۸۳ به‌صورت جدی‌تر تحقیق راجع به جنگ ویتنام را آغاز کرد. البته گفته می‌شود در مجموع پروسه ساخت «غلاف تمام فلزی» از سال ۱۹۸۰ آغاز شد. 

استنلی کوبریک برای تحقیق جدی‌تر به سراغ تماشای تصاویر ضبط شده و مستندهای جنگ ویتنام رفت و روزنامه‌های آن کشور را به کمک میکروفیلم (مدارکی ریزنگاری شده) و صدها تصویر از آن دوران را بررسی و مطالعه کرد. استنلی کوبریک برای تهیه فیلمی که درنظر داشت، به یک مشکل برخورد و آن مشکل هم بی‌میلی مایکل هر برای همکاری در ساخت این فیلم بود. استنلی کوبریک سه سال آینده را صرف راضی کردن مایکل برای همکاری در ساخت این فیلم کرد. خود کوبریک این سه سال را به یک تماس تلفنی بلند تشبیه می‌کند که گاهی قطع می‌شده.

در سال ۱۹۸۵ بود که نویسنده رمان منبع اقتباس فیلم یعنی گوستاو هاسفورد به استنلی کوبریک و مایکل هر اضافه شد. آن‌ها برای نگارش فیلمنامه هفته‌ای سه‌ چهار تماس چندساعته داشتند. البته مایکل هر و کوبریک هر روز در خانه‌ی کوبریک یکدیگیر را می‌دیدند تا طرح کلی‌ای که کوبریک از پیش آماده کرده بود را به سکانس تبدیل کنند و پس از این مایکل هر اولین نسخه پیش‌نویس فیلمنامه را نوشت. استنلی کوبریک به این فکر افتاد که عنوان Short-Timer ممکن است مخاطب را به این اشتباه بیاندازد که فیلم درباره شخصیت‌هایی است که تنها نصف روز کار می‌کنند. استنلی کوبریک سپس نام Full Metal Jacket یا «غلاف تمام فلزی» را برای فیلم برگزید، او این عنوان در یک کاتالوگ اسلحه دیده بود.

پس از آماده شدن پیش‌نویس اولیه، کوبریک آنچه که می‌خواست را از طریق تلفن به هر و هاسفورد ابلاغ می‌کرد و آن‌ها نتیجه را برای او ایمیل می‌کردند و سپس کوبریک یک‌دور مواد ارسالی آن‌ها را ویرایش می‌کرد. به‌این‌ترتیب هر و هاسفورد خیلی درجریان نتیجه نهایی نبودند و این استنلی کوبریک بود که فیلمنامه نهایی را تهیه و تنظیم می‌کرد. مایکل هر در جایی مدعی شده است که استنلی کوبریک قصد ساخت فیلمی ضدجنگ را نداشت بلکه می‌خواست چهره‌ای واقعی از جنگ را به نمایش بگذارد. گوستاو هاسفورد در جریان مراحل فیلمبرداری قصد داشت شکایتی علیه استنلی کوبریک تنظیم کند، چراکه از او به عنوان شخصی یاد شده بود که در نوشتن دیالوگ‌ها نقش داشته، حال آنکه او مدعی همکاری در نگارش کل فیلمنامه بود.

استنلی کوبریک به کمک کمپانی برادران وارنر توانست یک فراخوان سرتاسری در ایالات متحده و کانادا پخش کند و نتیجه‌ی آن، سه هزار ویدیو از طرف داوطلبان برای حضور در «غلاف تمام فلزی» بود. دستیاران کوبریک پس از تماشای این ویدیوها، آن‌ها را الک کرده و ۸۰۰ ویدیو را برای استنلی کوبریک باقی گذاشتند و این کارگردان آن ۸۰۰ ویدیو را شخصا بررسی کرد. یکی از مشهورترین شخصیت‌های فیلم، گروهبان هارتمن است که ایفای نقش آن برعهده لی ارمی است. 

لی ارمی، بازیگر این نقش که سابقه آموزش به نیروهای ارتش امریکا را داشته است در ابتدا به عنوان مشاور فنی استخدام شده بود اما خودش از کوبریک درخواست می‌کند که برای این نقش تست بدهد. با توجه به اینکه کوبریک بازی ارمی در نقشی مشابه در فیلم The Boys In Company دیده بود، در پاسخ به وی اعلام کرد که این بازیگر به‌اندازه کافی برای نقش هارتمن شرور نیست. پس از این، ارمی در بخشی از پروسه پیش‌تولید در مقابل گروهی از سربازان که گزینه‌های بازی در فیلم بودند، در نقش مربی آن‌ها حاضر شد و بدون هیچ فیلمنامه‌ای شروع کرد به توهین کردن و بد و بیراه گفتن به آن‌ها، او با اینکار قصد داشت نشان دهد که یک: مربیان ارتش چگونه شخصیت سربازان تازه‌وارد را خرد می‌کند و دو: او دارای توانایی برای بازی در نقش هارتمن است.

استنلی کوبریک پس از دیدن ویدیو این جلسات به این نتیجه رسید که لی ارمی بهترین گزینه برای بازی در نقش هارتمن است. البته پیش از این ایفای نقش هارتمن برعهده تیم کالسری بود و او به هشت ماه بازی در این نقش را برعهده داشت، زمانی که استنلی طی یک نامه توسط دستیار خود به او اطلاع داد که قرار نیست در نقش هارتمن بازی کند و باید نقش دیگری (که نقش کوچکی نیز بود) را برعهده بگیرد، تیم به‌شدت آزرده‌خاطر شد. تجربه لی ارمی به‌عنوان یک مربی ارتش در جنگ ویتنام به کمک او آمد و پنجاه درصد از دیالوگ‌های خود در فیلم، خصوصا بخش‌های فحش و فضیحت را خودش نوشت. این فحش و فضیحت‌های وی حدودا ۲۵۰ صفحه به فیلمنامه‌اش اضافه کردند.

پروسه تمرین کردن ارمی نیز پروسه جالبی بود، وقتی او در اتاق مشغول به گفتن دیالوگ‌های خود بود، لئون ویتالی، دستیار استنلی کوبریک به سمت او توپ تنیس و پرتقال پرت می‌کرد و ارمی باید به‌سرعت هم آن‌ها را می‌گرفت و هم دوباره به‌سمت ویتالی پرت‌شان می‌کرد و در عین حال نیز دیالوگ‌های خود را با سرعت و بدون اشتباه بیان می‌کرد. 

لی ارمی باید بیست راندِ بدون اشتباه را ثبت می‌کرد. ارمی در این‌باره می‌گوید ویتالی مربی ارتش او بود. جالب آنکه اکثر سکانس‌های ارمی در دو یا سه برداشت ضبط شده‌اند، موردی که برای فیلمی به کارگردانی استنلی کوبریک بسیار نادر است؛ دلیل این امر، تسلط فوق‌العاده لی امری به نقش خود بوده است. توافق با آنتونی مایکل هال، بازیگر نقش جوکر هشت ماه زمان برد. استنلی کوبریک برای این نقش بروس ویلیس را در نظر داشت که این بازیگر به‌دلیل مشغله کاری پیشنهاد کوبریک را رد کرد.

فیلم سینمایی «غلاف تمام فلزی» در انگلستان جلوی دوربین رفت. کوبریک دستور داده بود تا برخی ساختمان‌ها تخریب شوند یا روی برخی از آن‌ها جای گلوله ایجاد شود. بخشی از فیلم در یک کارخانه گاز جلوی دوربین می‌رود و به‌دلیل محیط خطرناک آن، برای همه اعم از عوامل و بازیگران، فیلمبرداری سکانس‌های آن کاری سخت بوده است. برای ساخت این فیلم، تجهزات جنگی مختلفی نظیر تانک‌های واقعی از این سو و آن‌سو تهیه شده بود. بازیگران فیلم که نقش سربازهای تازه‌وارد اردوگاه را برعهده داشتند، مجبور بودند تمرینات سخت و طاقت‌فرسای نظامیان را تحمل کنند و علاوه‌بر این لی ارمی نیز روزانه ۱۰ ساعت سرشان داد می‌زد.

بازیگران نقش سربازهای تازه وارد و لی ارمی که نقش هارتمن را برعهده داشت، تا پیش از فیلمبرداری هیچ‌گاه با هم تمرین نکردند تا واکنش بازیگران به توهین‌های ارمی، واقعی باشد. علاوه‌بر این، آن‌ها حتی بین سکانس‌ها و برداشت‌ها نیز با یکدیگر خوش و بش چندانی نمی‌کردند. کوبریک برای «غلاف تمام فلزی» به سیاق فیلم‌هایی مانند «۲۰۰۱» و «درخشش» عمل کرد و برای موسیقی به سراغ آهنگ‌های از پیش ساخته شده رفت. این‌بار اما به‌جای موسیقی کلاسیک، قطعاتی کاملا معاصر را در فیلم خود قرار داد. البته، ویویان کوبریک تحت نظارت ابیگل مید موسیقی اصلی فیلم را نوشت و تک‌آهنگی به‌نام I Wanna Be Your Drill Instructor از ابیگل مید و نیل گلدینگ به‌صورت اختصاصی برای فیلم منتشر شد. فیلم سینمایی «غلاف تمام فلزی» دو بخش دارد و می‌توان گفت محوریت داستانش درباره سربازی به نام جوکر و تجربه‌های او در جنگ است.

فیلم «غلاف تمام فلزی» نقدهایی ضد و نقیض دریافت کرد. برخی از منتقدان دست به تعریف از فیلم زدند و دیالوگ‌ها و جنبه‌های تکنیکی فیلم را ستایش کردند. بازی بازیگران نیز یکی دیگر از مسائلی بود که نظر منتقدان را به خود جلب کرده بود. در مجموع نقدهای مثبت فیلم به همین مسائل توجه کردند. در آن سمت ماجرا اما در نقدهای منفی منتقدان نحوه روایت فیلم را به باد انتقاد گرفته بودند و تغییر ریتم فیلم را نکته‌ای منفی تلقی می‌کردند. یا برای نمونه راجر ایبرت فیلم را متشکل از بخش‌های نامربوط به یکدیگر دانست که هیچکدام‌شان نیز راضی‌کننده نیستند. 

«غلاف تمام فلزی» در اولین آخرهفته خود ۲ میلیون دلار فروخت، فیلم پیش از اکران گسترده به مجموع فروش ۵ میلیون دلار رسید و تا پایان سال اکران ۱۹۸۷ به فروش ۴۶ میلیون دلار دست پیدا کرد. فیلم سینمایی «غلاف تمام فلزی» که با بودجه‌ای ۳۰ میلیون دلاری ساخته شده بود، تا پایان سال ۱۹۹۸ به مجموع فروش ۱۲۰ میلیون دلار در سرتاسر جهان رسید.

۱۹۹۹ فیلم سینمایی Eyes Wide Shut (چشمان کاملا بسته)

تهیه‌کننده و کارگردان: استنلی کوبریک

نویسنده‌ها: استنلی کوبریک و فردریک رافائل

بازیگران: تام کروز، نیکول کیدمن، سیدنی پولاک و ماری ریچاردرسون

برای باز کردن پرونده فیلم سینمایی «چشمان کاملا باز» باید به‌ چند سال قبل، یعنی سال ۱۹۶۸ بازگردیم. آن‌جا که استنلی کوبریک دنبال پیدا کردن ایده‌ی فیلم بعدی خود پس از «۲۰۰۱» بود. او طی همین گشت و گذار، او داستان «رویا» نوشته‌‌ی آرتور شنیتسلر را مطالعه کرد، داستانی که به‌نظر وی مورد خوبی برای اقتباس می‌آمد و او به همین ترتیب حق ساخت این رمان را خریداری کرد. کوبریک در دهه هشتاد، کارگردان سینما یعنی وودی آلن را گزینه مناسبی برای بازی به‌عنوان نقش اول فیلم می‌دانست. این کارگردان سپس به اقتباس فیلمی کمدی از این داستان با بازی استیو مارتین می‌اندیشید. تا اینکه سرانجام در سال ۱۹۹۴ استنلی کوبریک عزم خود را برای اقتباس «رویا» جزم کرد. استنلی کوبریک قصد داشت از یاری همکار خود در فیلم «غلاف تمام فلزی» یعنی مایکل هر برای نگارش فیلمنامه استفاده کند اما مایکل هر به‌دلیل ترس از دستمزد کم و درگیر شدن با یک پروژه طولانی مدت حاضر به همکاری با کوبریک نشد.

استنلی کوبریک مانند اکثر اقتباس‌های پیشین خود، قصد به عمل آوردن اقتباسی چندان وفادارانه را نداشت و تغییراتی در داستان ایجاد کرد. تغییراتی که برای نمونه شامل ویژگی‌های شخصیت‌ها، زمان و مکان داستان می‌شدند. سرمایه‌گذار فیلم جدید استنلی کوبریک همچون اکثر فیلم‌های وی کمپانی برادران وارنر بود و مدیر وقت این کمپانی از کوبریک خواسته بود تا برای فیلم جدیدیش سراغ یک بازیگر مشهور برود. 

در همان زمان تام کروز و همسرش نیکول کیدمن در لندن بودند که تام کروز با نیکول به دیدار استنلی کوبریک رفت، پس از این ملاقات بود که استنلی کوبریک پیشنهاد بازی در «چشمان کاملا بسته» را به هردوی آن‌ها داد. شرط کوبریک برای تمام بازیگران فیلم آن بود که حین پروسه ساخت فیلم، کسی حق ندارد در پروژه دیگری مشغول به فعالیت باشد. این موضوع آنقدر برای وی مهم بود که دوبازیگرِ جلوی دوربین رفته را به دلیل اینکه این قانون را زیرپا گذاشتند از پروژه حذف کرد و سکانس‌های آن‌ها را بازیگران دیگری دوباره ضبط کرد.

فیلم سینمایی «چشمان کاملا بسته» درباره زوجی است که یکی‌شان ماجراهایی را تجربه می‌کند. داستان «چشمان کاملا بسته» در نیویورک رخ می‌دهد اما از آنجایی که استنلی کوبریک از پرواز می‌ترسید، کل فیلم در لندن جلوی دوربین رفت. البته با این وجود، او افرادی را برای تحقیق به نیویورک می‌فرستاد تا اطلاعاتی همچون عرض خیابان‌ها را جمع‌آوری کنند. ویدیوهایی از نیویورک نیز ضبط شده بود تا در برخی از صحنه‌ها به‌عنوان بک‌گراند تام کروز به نمایش گذاشته شوند. 

بنابر سخت‌گیری‌های خاص او، فیلمنامه «چشمان کاملا بسته» در جریان فیلمبرداری کاملا دچار بازنویسی شد. او همچون ساخته‌های پیشین خود هرسکانس را بارها جلوی دوربین می‌برد و «چشمان کاملا بسته» نیز فیلمبرداریِ طولانی مدتی داشت. برای نمونه وینسا شا قراردادی دو هفته‌ای داشت اما به دلیل طولانی شدن پروسه فیلمبرداری، دو ماه درگیر این پروژه بود. فیلمبرداری این فیلم سینمایی ۱۵ ماه طول کشید و در این بین، گروه ۴۶ هفته کار بی‌وقفه را نیز تجربه کردند. گفته می‌شود استنلی کوبریک در جریان فیلمبرداری تک‌تکِ المان‌‌های هر نما اعم از مبلمان و رنگ دیوارها را بررسی و چک می‌کرد. این کارگردان گویا توجه ویژه و خاصی به ماسک‌های فیلم و شمایل آن‌ها به‌خرج داده است.

یکی از بازیگران فیلم سینمایی «چشمان کاملا بسته» سیدنی پولاک است. او و تام کروز درباره نحوه آشنایی سیدنی با طرز کار کوبریک می‌گویند وقتی سیدنی به تیم اضافه شد، از پیش درباره کمال‌گرایی بیش از اندازه استنلی کوبریک شنیده بود. پولاک پس از اینکه اولین سکانس خود را تنها در دو ساعت ضبط می‌کند، با خود می‌گوید مطمئن است که کارش طی مدت بسیار کوتاهی در این فیلم تمام می‌شود و بعد می‌تواند به زندگی خود برسد. تام کروز نیز از حضور او به دلیل آنچه که با برداشت اولش رخ داده خوشحال می‌شود، چون فکر می‌کند کارها سریع پیش خواهند رفت.

سپس روز بعد و سکانس دوم فرا می‌رسد، در این سکانس سیدنی پولاک باید از کنار میز بیلیارد به سمت در برود و از تام کروز استقبال کند. پولاک از کوبریک می‌پرسد که در این سکانس باید چطور بازی کند، کوبریک در پاسخ می‌گوید «نمی‌دونم، بذار امتحان کنیم ببینیم چی می‌شه!». پولاک پیشنهاد می‌دهد که با سرعت به سمت در برود و کوبریک نیز از پیشنهاد وی استقبال می‌کند، پس از این اولین برداشت، کوبریک رو به پولاک می‌گوید بهتر نیست کمی آرام‌تر بروی؟ در نتیجه برداشت دوم را نیز می‌گیرند. پس از این برداشت استنلی رو به سیدنی می‌گوید سرعتت خیلی کم نبود؟ و آن‌ها چندین برداشت از همین سکانس و قطعا سکانس‌های بعد از آن می‌گیرند. به این ترتیب سیدنی پولاک کم‌کم با استنلی کوبریک واقعی و کمال‌گرا آشنا می‌شود. سیدنی پولاک از استنلی کوبریک به‌عنوان اولین کمال‌گرای واقعی سینما یاد می‌کند.

استنلی کوبریک در «چشمان کاملا بسته» نیز به سراغ موسیقی کلاسیک رفت. او برای موسیقی ابتدایی قطعه‌ای را از دمیتری شوستاکوویچ برگزید و در ادامه نیز روی آثار گئورگ لیگتی دست گذاشت. او همچنین قصد استفاده از آثار واگنر را داشت، اما سپس منصرف شد. تهیه موسیقی اورجینال «چشمان کاملا بسته» برعهده جاسلین پوک بود.  استنلی کوبریک در تاریخ اول مارسِ ۱۹۹۹ نسخه‌ای از فیلم «چشمان کاملا باز» را به‌همران تام کروز و نیکول کیدمن برای مدیران کمپانی بردران وارنر پخش کرد. استنلی کوبریک شش روز پس از نمایش «چشمان کاملا بسته» به مدیران کمپانی برادران وارنر، در سن ۷۰ سالگی درگذشت.

استنلی کوبریک در زمان ساخت فیلم اطلاعات زیادی را رسانه‌ای نکرد. نسخه‌های مخصوص رسانه‌های فیلم نیز تنها خود فیلم را شامل می‌شدند و هیچ توضیح و اطلاعات اضافه‌ای نداشتند. کمپانی برادران وارنر پس از مرگ کوبریک تبلیغات گسترده‌ای را برای فیلم ترتیب داد. این تبلیغات البته از همان رویکرد کوبریک در ارائه کیت‌های رسانه‌ها که هیچ توضیح اضافه‌ای راجع به فیلم نداشتند تبعیت می‌کردند. کمپانی برادران وارنر تا حد ممکن اجازه انتشار هیچ اطلاعاتی از فیلم را نداد و نقد‌های آن نیز باید یک هفته پس از اکران منتشر می‌شدند. 

تنها نویسنده مجله تایم اجازه تماشای فیلم را پیدا کرد و مطلبی درباره این فیلم منتشر کرد. آن هم به این دلیل که مجله تایم متعلق به کمپانی مادر شرکت برادران وارنر بود. «چشمان کاملا بسته» در آخر هفته افتتاحیه خود ۲۱ میلیون دلار فروخت و به پرفروش‌ترین فیلم کوبریک در اولین آخرهفته اکران تبدیل شد. «چشمان کاملا بسته» در کشور امریکا ۵۵ میلیون دلار فروخت و در فهرست پرفروش‌ترین فیلم‌های استنلی کوبریک، پس از «۲۰۰۱» ایستاد. فیلم در اکران بین‌الملل فروش بسیار بالاترِ ۱۰۵ میلیون دلاری را تجربه کرد و مجموع فروش «چشمان کاملا بسته» که بودجه‌ای ۶۵ میلیون دلاری داشت به رقم ۱۶۲ میلیون دلار رسید.

استنلی کوبریک کارگردانی بود که فیلم‌های خود را نه تنها پس از پایان تدوین کلی، بلکه گاهی پس از اکران نیز دستخوش تغییر و تدوین مجدد می‌کرد. گفتیم که استنلی کوبریک نها شش روز از پس از نمایش تدوین اولیه فیلم به تهیه‌کننده‌ها درگذشت. برهمین اساس گمان می‌رود که «چشمان کاملا بسته» فیلمی کامل نبوده و استنلی کوبریک درصورت زنده ماندن احتمالا تغییراتی را در فیلم ایجاد می‌کرد و این نکته که در زمان مرگ کوبریک، سه ماه به اکران فیلم باقی مانده بود می‌تواند به این ادعا قوت ببخشد. مایکل هر، همکار کوبریک در «غلاف تمام فلزی» مدعی شده که طی یک ارتباط تلفنی با کوبریک به‌‌نوعی متوجه شده که این کارگردان مجبور است نسخه‌ای از فیلم خود را تام کروز، نیکول کیدمن و تهیه‌کنندگان نشان دهد. 

گرت براون، مخترع استدی‌کم که در «درخشش» با کوبریک همکاری قابل‌توجه‌ای داشت مدعی است که «چشمان کاملا بسته» فیلمی کامل نیست و کمپانی هالیوودی برادران وارنر این نسخه ناقص را به‌جای تدوین نهایی و مدنظر استنلی کوبریک جا زده است. براون نیز آن فاصله سه ماهه و احتمال بالای اینکه کوبریک تغییراتی در فیلم ایجاد می‌کرد را پیش کشیده است.

جان هارلان، داماد و تهیه‌کنندهِ استنلی کوبریک مدعی شده که کوبریک علاقه زیادی به آخرین ساخته خود داشته و آن را بزرگ‌ترین خدمت خود به هنر سینما به حساب می‌آورد. لی ارمی، بازیگر نقش هارتمن در فیلم «غلاف تمام فلزی» مدعی شده که کوبریک دو هفته پیش از مرگش به او زنگ زده و «چشمان کاملا بسته» را یک افتضاح خوانده و از این گفته که منتقدان او را به‌عنوان ناهار خواهند خورد و زوج کروز-کیدمن در بازیگری افتضاح ظاهر شده است. 

ادعاهای ارمی توسط دختر استنلی کوبریک و یکی از دوستانش یعنی تاد فیلد که در فیلم نیز بازی کرده، به جد رد شده‌اند. کمپانی برادران وارنر البته با تمام این صحبت‌ها مخالف بود اصرار داشت که کوبریک نسخه نهایی فیلم را پیش از مرگ به آن‌ها تحویل داده است، جز این نیز از این غول هالیوودی انتظار نمی‌رفت. همچنین گفته می‌شود که کمپانی برادران وارنر بخش‌هایی از فیلم را سانسور کرده تا مبادا فیلم رده‌بندی بزرگسال NC-17 (ورود افراد زیر ۱۷ سال اکیدا ممنوع) بگیرد. آن‌ها با سانسورهای خود موفق شدند به هدف تجاری خود برسند و فیلم را با رده‌بندی سنی R (ورود افراد زیر ۱۷ سال با والدین) اکران کنند. این اقدام کمپانی برادران وارنر، صدای منتقدان و سینه‌فیل‌ها را درآورد.  

برخی از منتقدان «چشمان کاملا بسته» را تحویل گرفتند از آن با عناوینی چون «شاهکار» و «یکی از بهترین فیلم‌های کوبریک» یاد کردند. بیش از پنجاه منتقد آن را در فهرست خود از بهترین فیلم‌های سال ۱۹۹۹ قرار دادند. بسیاری از منتقدان از نحوه مواجهه استنلی کوبریک با مضامین فیلم تعریف می‌کردند. اما در آن سمت ماجرا، نقد‌های منفی نیز گریبان فیلم را گرفتند. منتقدانی که برای فیلم نقد منفی نوشته بودند، از ریتم آرام و کند آن می‌گفتند و برخی نیز معتقد بودند برادران وارنر بیش از حد این فیلم را تبلیغ کرد، حال آنکه فیلم انتظارات را برآورده نمی‌کند. لی سیگل درباره نقدهای منفی فیلم گفت احساس می‌کند اکثر منقدان «چشمان کاملا بسته» را براساس تبلیغات آن نقد کرده‌اند، نه خود فیلم. مارتین اسکورسیزی که همواره از ستایش‌گران استنلی کوبریک بوده است، در مقدمه کتاب Kubrick: The Definitive Edition درباره نقدهای وارد شده به «چشمان کاملا بسته» می‌نویسد:

هنگامی که «چشمان کاملا بسته» چندماه پس از درگذشت استنلی کوبریک در سال ۱۹۹۹ اکران شد، فیلم شدیدا دچار بدفهمی شد، که البته این موضوع تعجب‌برانگیز نبود. اگر به گذشته بروید و به واکنش‌هایی که نسبت به فیلم‌های کوبریک در زمان عرضه‌شان رخ داده نگاه کنید (به جز فیلم‌های اول او)، خواهید دید که همه‌ی فیلم‌های وی در ابتدا بد فهمیده شدند. سپس، بعد از پنج یا ده سال این وقوف رخ داد که «۲۰۰۱»، «بری لیندون» یا «درخشش» فیلم‌هایی بودند که نه در پیش از آن مثل‌شان وجود داشت و نه پس از آن تکرار شدند.

پس از مرگ استنلی کوبریک، مستندهای مختلفی درباره او و آثارش منتشر شد. از این مستندها می‌توان به Stanley Kubrick: A Life in Pictures (استنلی کوبریک: یک زندگی در پرتو تصاویر)، Stanley Kubrick’s Boxes (جعبه‌های استنلی کوبریک) و Filmworker (فیلم‌کار) منتشر شده است. بسیاری از اطلاعاتی که در یادداشت حاضر مطالعه کردید، به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم از همین مستندها به‌دست رسیده‌اند. مستند «استنلی کوبریک: یک زندگی در پرتو تصاویر» در سال ۲۰۰۱ منتشر شد. این مستند که تام کروز راوی آن است، متشکل از نوعی بیوگرافی تصویری از استنلی کوبریک تا پیش از ساخت فیلم «هراس و هوس» است و سپس به مرور و معرفی فیلم‌های این کارگردان می‌پردازد.

در بخش مربوط به هر فیلم با افرادی اعم از منتقد، کارگردان، اعضای خانواده کوبریک یا بازیگران همان فیلم صحبت می‌شود. اگر توجه کرده باشید، استنلی کوبریک سه فیلم آخر خود را با فاصله‌هایی طولانی نسبت به هم ساخت. ساخت «درخشش» تا «غلاف تمام فلزی» هفت سال و «غلاف تمام فلزی» تا «چشمان کاملا بسته» دوازده سال طول کشیدند. طبق این مستند، در حدفاصل «غلاف تمام فلزی» تا «چشمان کاملا بسته» استنلی کوبریک متحمل فشار گسترده‌ای از سوی رسانه‌ها شد. بسیاری از این می‌گفتند که کارگردان «۲۰۰۱: ادیسه‌ای فضایی» دیوانه شده و در خانه‌ی خود محبوس است. حال آنکه طبق ادعای اعضای خانواده‌ش، استنلی فقط مشغول زندگی بوده و دنبال پروژه‌ای برای ساختن می‌گشته است. آنیا کوبریک، دختر استنلی در همین مستند می‌‌گوید که پدرش قصد داشت پس از «چشمان کاملا بسته» چند مصاحبه بکند تا این فشارهای رسانه‌ای فروکش کنند.

در همین مستند اطلاعات بیشتری از فیلم‌های ساخته نشده‌ی وی به دست می‌رسد. پیش از این اشاره کردیم که استنلی کوبریک قصد ساخت فیلمی درباره «هولوکاست» را داشت. او پس از «غلاف تمام فلزی» فیلمنامه فیلم خود درباره هولوکاست را آماده کرد. استنلی کوبریک این‌بار به‌سراغ کتاب Wartime Lies (دروغ‌های زمان جنگ) نوشته لوییس بگلی رفت و براساس آن فیلمنامه فیلمی به‌نام Aryan Papers (اوراق آریایی) را نوشت. 

او حتی تا آماده بود که مراحل ساخت فیلم را آغاز کند اما همان زمان استیون اسپیلبرگ ساخت فیلم Schindler’s List (فهرست شیندلر) را ساخت و اکران کرد و از آنجایی که بین دو فیلم شباهت‌های مضمونی وجود داشت، استنلی کوبریک ساختن فیلم خود درباره هولوکاست را آغاز نکرد. کریستیان کوبریک، همسر استنلی می‌گوید منصرف شدن وی از ساخت این فیلم دلیل دیگری هم داشت. گویا هولوکاست برای استنلی کوبریک واقعه بسیار دردناکی بوده و این کارگردان به همسر خود گفته که نمی‌تواند آنچه که واقعا خوانده و می‌داند را روایت کند، اصلا چطور می‌توان چنین واقعه دردناکی را به‌تصویر کشید؟ چطور می‌توان به آن تظاهر کرد؟ به گفته کریستین، استنلی کوبریک در زمان آماده‌سازی این فیلم، حال روحی بدی پیدا کرده است.

استنلی کوبریک همچنین قصد ساخت فیلم دیگری را داشت. فیلمی با اقتباس از داستان The Moment of Eclipse (لحظه‌ی کسوف) نوشته‌ی برایان آلدس. او تصمیم داشت براساس این داستان کوتاه، فیلم A.I (هوش مصنوعی) را بسازد، این‌بار اما به‌عنوان تهیه‌کننده. کوبریک تصمیم داشت وظیفه کارگردانی «هوش مصنوعی» را به استیون اسپیلبرگ واگذار کند و خود تهیه آن را برعهده بگیرد. کوبریک و اسپیلبرگ حتی برای ساخت این فیلم با یکدیگر دیدار نیز کردند. از آنجایی که سرعت پیشرفت تکنولوژی در آن سال‌ها بسیار بالا بود، کوبریک تصمیم گرفت چندسالی صبر کند تا فیلم علمی تخیلی خود را با ابزارهای پیشرفته‌تری جلوی دوربین ببرد. به‌این ترتیب او به سراغ آخرین فیلم خود یعنی «چشمان کاملا بسته» رفت.

در مستند «جعبه‌ها» جان رونسان به جنبه‌ای خاص از زندگی استنلی کوبریک می‌پردازد. او در این مستند می‌گوید دستیار استنلی کوبریک در سال ۱۹۹۸ مستنداتی که جان درباره هولوکاست جمع‌آوری کرده است را خواسته است و او نیز با این امر موافقت می‌کند اما یک سال بعد استنلی کوبریک از دنیا می‌رود. سپس جان توسط کریستین کوبریک به خانه‌ی آن‌ها دعوت می‌شود و در آن‌جا با انبوهی از جعبه‌ها مواجه می‌شود. محتوای این جعبه‌ها شامل تحقیقات و مدارک مربوط به فیلم‌های نسبتا متاخر استنلی کوبریک است که توسط خودش و تیمش جمع‌آوری شده‌اند. برای نمونه در این مستند می‌بینیم که ده‌ها جعبه فقط به تحقیقات تصویری فیلم «چشمان کاملا بسته» شامل عکس‌هایی بسیار زیاد از خیابان‌ها و فروشگاه‌ها و آپارتمان‌های لندن اختصاص دارند. یا برای نمونه یک جعبه کامل فقط به عکس دروازه‌های بزرگ اختصاص دارد.

جان می‌گوید گویا که کل لندن در جعبه‌های استنلی قرار گرفته است. جالب‌تر آنکه استنلی کوبریک برای تمام فیلم‌های خود این تحقیقات گسترده را انجام می‌داده، شاهد آنکه در همین مستند تصاویری از تحقیقات تصویری «پرتقال کوکی» یا فیلم ساخته نشده‌ی او درباره هولوکاست نیز می‌بینیم. عکس‌برداری از لندن برعهده مانوئل هارلان، خواهرزاده‌ی استنلی کوبرکی بوده است. 

در این مستند پای صحبت‌های او درباره کمال‌گرایی خاص استنلی کوبریک می‌نشینیم، او می‌گوید برای یک سال تمام، هر روز کارش عکس‌برداری از لندن بوده است. او می‌گوید کوبریک یک‌بار تصویر کامل یک خیابان را خواسته است. در نتیجه مانوئل یک نردبان بزرگ را در نقاط مختلف خیابان گذاشته و چندین و چند تصویر گرفته است. آن‌ها سپس تمام تصاویر را کنار هم گذاشته‌اند تا تصویر خیابان تکمیل شده است، به‌این‌ترتیب آن‌ها توعی پاناروما از آن خیابان به دست آورده‌اند.

یا مثلا بخشی از جعبه‌ها به مموهای (نامه‌ها) استنلی کوبریک به تیمش مربوط بود. نامه‌های کوچکی که استنلی کوبریک طی آن‌ها وظایف اعضای تیم را به آن‌ها محول می‌کرد. بخشی دیگر از جعبه‌ها به نامه‌های طرفداران اختصاص داشت. روی هر نامه عبارتی نوشته شده بود و به‌این‌ترتیب نامه‌های دسته‌بندی شده بودند، این موضوع نشان از آن دارد که استنلی کوبریک تمام نامه‌ها را خوانده است. او نامه‌ها را طبق مکان ارسال‌شان نیز دسته‌بندی کرده بود. طبق این مستند، استنلی کوبریک حتی میزان تبلیغات فیلم‌های خود را نیز تحت کنترل داشته است. 

او یک‌بار متوجه شده که تبلیغات یکی از فیلم‌ها کمتر از مقدار تعیین شده چاپ شده‌اند، در نتیجه با پیگیری و محاسبه، این مشکل را ثابت و حل کرده است. در همین مستند، جان مدعی می‌شود که به ۱۸ ساعت ویدیو غیرقابل استخراج دست پیدا کرده است. غیرقابل استخراج به این دلیل که خود استنلی کوبریک آن‌ها را نابود کرده است. گویا این ویدیوها مربوط به پشت صحنه‌ی فیلم «غلاف تمام فلزی» بودند که توسط ویویان کوبریک ضبط شده‌اند. بخش‌هایی از این ویدیوها البته در همین مستند پخش می‌شوند. ویویان پیش از این پشت صحنه فیلم «درخشش» را نیز ضبط کرده بود که اکنون در دسترس است.

پیش از این گفتیم که کوبریک بین تولید سه فیلم آخر خود زمان زیادی صرف کرده است. او در این دوران حدودا ۱۹ ساله کمتر از همیشه در انظار عمومی ظاهر می‌شد و بیشتر وقت خود را در خانه یا سر صحنه فیلمبرداری می‌گذراند. او آن‌قدر از انظار عمومی فاصله گرفته بود که تقریبا کسی نمی‌دانست در آن بازه زمانی استنلی کوبریک چه شکلی است. وی گهگاهی خانه را ترک می‌کرد و در آن زمان نیز به‌جای کارت اعتباری از پول نقد استفاده می‌کرد تا مبادا کسی وی را بشناسد. استنلی کوبریک که در آن فاصله زمانی مشغول پیدا کردن پروژه بعدی خود بوده است، به دستیار خود دستور داده تا گروهی از افراد را به‌عنوان کتاب‌خوان استخدام کند. وظیفه‌ی این افراد این بود که کتاب‌هایی مختلف را مطالعه کنند و سپس گزارشی را تحویل دهند؛ البته خود این افراد نمی‌دانستند که دارند برای استنلی کوبریک کار می‌کنند.

کمال‌گرایی و دقت استنلی کوبریک تا حدی پیش رفته که او حتی جعبه‌هایی با طراحی خاص سفارش داده است، جعبه‌هایی که راحت‌تر باز می‌شوند. در مستند جعبه‌ها همچنین شاهد تصاویری از تحقیقات فیلم «هولوکاست» او هستیم و اطلاعاتی از برخی داستان‌ها به نمایش گذاشته می‌شوند. این داستان‌ها احتمالا ایده‌ها و طرح‌های او برای فیلم‌های بعدی بوده‌اند. مستند سوم Filmworker‌ یا فیلم‌کار است. محور اصلی مستند نه خود استنلی کوبریک، بلکه یکی از دستیاران او به نام لئون ویتالی است. ویتالی در این مستند از سخت‌گیری‌ها، کمال‌گرایی و حساسیت‌های استنلی کوبریک می‌گوید. از کارهایی که‌ برای استنلی کوبریک انجام داده است و تحقیقاتی که برای ساخت هر فیلم صورت گرفته‌اند و اینکه او اکنون وظیفه نظارت بر بازسازی و مرمت آثار استنلی کوبریک را دارد. همانطور که پیش‌تر اشاره شد، این مستند بیش از آنکه به استنلی کوبریک مربوط باشد، به لئون ویتالی می‌پردازد.

استنلی کوبریک شش روز پس از نمایش «چشمان کاملا بسته» به مدیران کمپانی برادران وارنر، در سن ۷۰ سالگی درگذشت. در مورد مرگ این کارگردان نام‌آشنا نیز تئوری‌هایی مطرح شده‌اند، برخی می‌گویند استنلی کوبریک با مرگ طبیعی از دنیا نرفت، بلکه به قتل رسید. دلیل رسمی مرگ استنلی کوبریک اما سکته قلبی اعلام شده است.