رنس استیون “استیو” مک‌کوئین ( به انگلیسی: Terrence Stephen “Steve” McQueen ) ( ۲۴ مارس ۱۹۳۰ – ۷ نوامبر ۱۹۸۰ ) بازیگر آمریکایی بود . وی ملقب به « سلطان خونسردی و بیخیال » و یکی از مظاهر فرهنگ ملی است . شخصیت ، جنایتکار ، ضد قهرمان ، خشن، خلافکار و دشمن‌گونه وی در فیلم‌ها باعث شد نامش در اکثر فیلم‌های پرفروش دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ظاهر شود . استیو مک کوئین به‌دلیل بازی در فیلم دانه‌های شن ( ۱۹۶۶ ) نامزد دریافت جایزه اسکار شد .
شخصیت ، جنایتکار ، ضد قهرمان ، خشن، خلافکار و دشمن‌گونه وی در فیلم‌ها باعث شد نامش در اکثر فیلم‌های پرفروش دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ظاهر شود . استیو مک کوئین به‌دلیل بازی در فیلم دانه‌های شن ( ۱۹۶۶ ) نامزد دریافت جایزه اسکار شد .
از دیگر فیلم‌های مشهور وی می‌توان به پاپیون، گریز، فرار بزرگ، بچه سینسیناتی، نوادا اسمیت، سرقت بزرگ بانک سنت لوئیس و هفت دلاور اشاره نمود. در سال ۱۹۷۴ استیو مک‌کوئین به عنوان گران‌ترین بازیگر جهان معرفی شد، و مبلغی حدود سه میلیون دلار دستمزد دریافت می‌کرد؛ ولی تا ۴ سال بعد از کسب این عنوان در هیچ فیلمی بازی نکرد.
کودکی
استیو مک کوئین در بیچ گروو ، ایندیانا به دنیا آمد . پدرش ویلیام، خلبان هواپیماهای نمایشی بود و ۶ ماه بعد از آشنایی با مادر استیو مک‌کوئین ، او را ترک کرد. مادر استیو مک کوئین ، جولیا، معتاد الکلی بود .
از آنجا که مادرش توانایی مراقبت کردن از کودک را نداشت ، استیو مک‌کوئین را در سال ۱۹۳۳ نزد والدین خود گذاشت و رفت . کمی بعد استیو مک کوئین به همراه پدربزرگ و مادربزرگش به اسلاتر ، جایی که دایی بزرگش مزرعه‌ای داشت رفته و در آنجا بزرگ شد . استیو مک‌کوئین مسیحی کاتولیک بود.
در ۳ سالگی دایی بزرگش برای وی یک سه‌چرخه خرید که بعدها استیو مک‌کوئین اظهار داشت که علاقه‌اش به موتورسواری در آنجا در وی پدیدار شد . در ۸ سالگی مادرش مجدداً او را تحویل گرفت و به ایندیاناپولیس برد تا در آنجا در کنار شوهر جدیدش با هم زندگی کنند .
استیو مک‌کوئین روزی را که در حال ترک مزرعه بود به خوبی به یادداشت . او در این مورد می‌گوید : موقع ترک مزرعه ، دایی‌ام هدیه‌ای به من داد … یک ساعت جیبی طلایی که درونش جمله‌ای نوشته شده بود : برای استیو … که برایم همچون پسرم بود .
استیو مک‌کوئین دچار دسلکسیا بوده و به‌دلیل التهاب گوشش در کودکی ، از قدرت شنوایی وی نیز کاسته شده بود . در خانه جدید و زندگی به همراه ناپدری‌اش برای وی خوشایند نبود . ناپدری‌اش استیو مک‌کوئین را به شدت کتک می‌زد به‌طوری‌که در ۹ سالگی استیو مک‌کوئین از خانه فرار می‌کند تا در خیابان زندگی کند .
در عرض چند سال و معاشرت وی با باندهای خلافکار باعث شد وی رو به بزهکاری آورد . از آنجا که دیگر مادرش قادر به کنترل او نبود ، استیو مک‌کوئین را مجدداً به اسلاتر فرستاد . اما در ۱۲ سالگی مادرش مجدداً طی نامهای خواستار برگشت پسرش نزد خود شد تا با هم در خانه جدیدشان در لس‌آنجلس زندگی کنند . ازدواج دوم مادر استیو مک‌کوئین به طلاق انجامیده بود و وی برای بار سوم ازدواج کرده بود .
در خانه جدید نیز ناپدری با او رفتار خوبی نداشته و استیو مک‌کوئین مجدداً شروع به پرخاشگری کرد و در نتیجه مجدداً وی را به اسلاتر نزد پدربزرگ و مادر بزرگش فرستادند . این آخرین باری بود که وی به آنجا رفت .
استیو مک‌کوئین در ۱۴ سالگی بدون حتی خداحافظی کردن مزرعه را ترک کرده و به یک سیرک پیوست و دوباره ولی این‌بار خودش مجدداً به نزد مادر و ناپدری‌اش برگشت و زندگی خلافکارانه‌اش را مجدداً دنبال کرد .
استیو مک‌کوئین را یکبار در حین سرقت قالپاق اتومبیل دستگیر کردند و او را تحویل ناپدری‌اش دادند که باعث شد کتک شدیدی از او بخورد و درگیری به وجود آمده باعث شد تا استیو مک‌کوئین را از بالای پله‌ها به پایین پرت کند ؛ در پایین پله‌ها استیو مک‌کوئین بلند شده و رو به ناپدری‌اش گفت : اگه دست کثیفت رو یکبار دیگه به من بزنی ، قسم می‌خورم که می‌کشمت .
در طی حادثه‌ای ، ناپدری استیو مک‌کوئین مادرش را متقاعد کرد که با امضای برگه‌ای در دادگاه اعلام کند که استیو مک‌کوئین اصلاح‌ناپذیر است . به موجب این حکم، وی را به مرکزی پسرانه در چینو ، کالیفرنیا منتقل کردند . در آنجا بود که استیو مک‌کوئین شروع به تغییر کرد . وی در آنجا شخصیت محبوبی میان پسران دیگر محسوب نمی‌شد .
شانزده ساله بود که مرکز را ترک کرده و نزد مادرش بازمی‌گردد که این‌بار در روستای گرینویچ ساکن بود ولی مجدداً فرار کرد . در این دوره بود که او با دو ملوان آشنا شده و تصمیم می‌گیرد داوطلبانه در یک کشتی متعلق به جمهوری دومینیکن کار کند . در آنجا یکبار از محل کارش فرار کرده ولی در نهایت ، جایی دیگر کاری پیدا می‌کند . سپس به ایالت تگزاس رفته در آنجا نیز مدام شغل‌هایش را تغییر می‌داد .
خدمت نظامی
در سال ۱۹۴۷ به خدمت سپاه تفنگداران دریایی آمریکا درآمده و درجه‌اش به سرباز یکم ارتقاء می‌یابد . در دوران خدمت مجدداً رفتار پرخاشگرانه خود را انجام می‌دهد که به‌دلیل این رفتار درجه وی ۷ بار مختلف ، کاهش پیدا کرد . وی همچنین به‌دلیل فرار از خدمت و اینکه نتوانست خود را به موقع معرفی کند ، در هنگام گشت‌وگذار با نامزدش توسط پلیس ساحلی دستگیر و ۴۱ روز را در زندان نظامی سپری می‌کند .
سپس تصمیم می‌گیرد که خودش را اصلاح کند و نظم نیروی دریایی را بپذیرد. وی در طول یک مانور نظامی ، جان ۵ ملوان نظامی همکارش را نجات داد . وی را به درجه نگهبان افتخاری نائل کرده و کارش نگهبانی از قایق رئیس‌جمهور وقت آمریکا ، هری ترومن شد . خدمت وی در سال ۱۹۵۰ به پایان رسید . استیو مک‌کوئین بعدها اظهار داشت که خدمت در نیروی دریایی برایش لذت بخش بود .
نمایش
دهه ۱۹۵۰
به موجب یک قانون در آمریکا ، استیو مک‌کوئین شامل افرادی می‌شد که می‌توانستند کمک هزینه تحصیلی دریافت کنند . استیو مک‌کوئین با کمک این هزینه شروع به تحصیل در رشته بازیگری کرد .
سلطان خونسردی ، اولین نقش خود را در سال ۱۹۵۰ و در یک نمایش اجرا کرد و شخصیت وی فقط یک جمله ساده را گفت ! در این حین بود که استیو مک‌کوئین برای کسب درآمد شروع به مسابقه دادن با موتور کرد و با پول‌هایی که برنده می‌شد موفق شد اولین موتور هارلی دیویدسن خود را بخرد .
وی که در عرصه موتورسواری در حال حرفه‌ای شدن بود ، در تمام مسابقات آخر هفته‌ها حدود ۱۰۰ دلار برنده می‌شد ( ۱۰۰ دلار آن موقع تقریباً معادل ۸۰۰ دلار در سال ۲۰۰۹ است ) . استیو مک‌کوئین در این دوره در سریالی که محصول شبکه ای‌بی‌سی بود و در میان سال‌های ۱۹۵۴–۱۹۵۳ پخش می‌شد حضور یافت .
در سال ۱۹۵۵ و زمانی که ۲۵ ساله بود تصمیم به ترک نیویورک گرفت و به سمت کالیفرنیا رفت . در آنجا وی به دنبال کار می‌گشت . بعد از حضور استیو مک‌کوئین در برنامه‌ای به نام مدافعان که برنامه‌ای تلویزیونی بود ، هیلارد الکینز که از کارگردانان آن موقع بود ، استیو مک‌کوئین جوان را مناسب فیلم‌های درجه ب دید . اولین نقش استیو مک‌کوئین نیز در فیلم کسی آن بالا ما را دوست داد بود که به کارگردانی رابرت وایز ساخته شده بود .
استیو مک‌کوئین در این فیلم با پل نیومن هم‌بازی بود . سپس در فیلم‌های دیگری همچون هیچوقت یک غریبه را دوست نداشته باش ، حباب ( اولین نقش اصلی استیو مک‌کوئین ) و سرقت بزرگ خیابان سنت لویس بازی کرد .
اولین نقشی که استیو مک‌کوئین را به شهرت نزدیک‌تر کرد ، نقش پی در فیلم وسترنی به نام سرنوشت ولز فارگو بود . بازی وی در این فیلم باعث شد مدیر برنامه‌های وی با متقاعد کردن کارگردان دیگری ، باعث شود استیو مک‌کوئین در سریالی وسترن نیز ظاهر شود .
دهه ۱۹۶۰
در ۲۹ سالگی بود که نقشی را در فیلم هیچوقت کم نرو به او دادند . فرانک سیناترا که در آن فیلم حضور داشت ، در استیو مک‌کوئین جوان موفقیت‌های آینده‌اش را دیده بود . نقش استیو مک‌کوئین در این فیلم بسیار مورد تحسین قرار گرفت .
جان استرجز که کارگردانی این فیلم را بر عهده داشت تصمیم گرفت در فیلم دیگرش نیز از استیو مک‌کوئین استفاده کند و «کلاً دوربین را به او بدهد». این فیلم با نام هفت دلاور تولید شد . این فیلم یکی از اولین فیلم‌های بزرگ استیو مک‌کوئین است که در آن با بازیگران مشهوری همچون یول برینر ، چارلز برانسون و جیمز کابرن هم‌بازی بود .
استیو مک‌کوئین سپس در فیلم بزرگ دیگرش که باز هم به کارگردانی جان استرجز بود بازی کرد . نام این فیلم ، فرار بزرگ بود که داستان واقعی فرار از زندان آلمانی‌ها در جنگ دوم جهانی را روایت می‌کرد . به‌دلیل مسائل بیمه‌ای ، استیو مک‌کوئین خود قادر به اجرای صحنه‌های موتورسواری این فیلم نبود و این صحنه‌ها توسط دوستش اجرا شد . فروش بالای این فیلم استیو مک‌کوئین را به یک ستاره در دنیای بازیگری بدل کرد .
در سال ۱۹۶۳ استیو مک‌کوئین به همراه ناتالی وود در فیلم عشق با غریبه مطلوب ایفای نقش کرد . سپس در فیلم نوادا اسمیث نقش‌آفرینی کرد . سپس فیلم دانه‌های شن را بازی کرد و برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار شد .
نامزدی وی برای اسکار با بازی در فیلم بولیت ادامه می‌یابد . صحنه‌های ماشین سواری این فیلم فقط حدود ۱۰٪ آن توسط خود استیو مک‌کوئین انجام شد و مابقی آن را بدلکاران انجام دادند . از آنجا که هزینه‌های این فیلم به شدت بالا رفت ، برادران وارنر ادامه قراردادهای خود را با این فیلم قطع کردند .
البته بعد از فروش بالای این فیلم ، برادران وارنر مجدداً به سمت استیو مک‌کوئین رفتند ولی او کار مجدد با آن‌ها را دیگر نپذیرفت و فیلم بعدیش را با کمپانی یونایتد آرتیستز قبول کرد . در فیلم جدید که رابطه توماس کراون (به انگلیسی: The Thomas Crown Affair) نام داشت ، استیو مک‌کوئین با فی داناوی هم‌بازی بود . در همان سال بود که فیلم رودخانه‌ها را نیز بازی کرد .
دهه ۱۹۷۰
در سال ۱۹۷۱ بود که استیو مک‌کوئین در فیلم لو مان و سپس در فیلم گریز به ایفای نقش پرداخت . در فیلم گریز بود که وی همسر آینده‌اش ، آلی مک‌گرا را می‌بیند و با او آشنا می‌شود . سپس فیلم بانر کوچک را بازی می‌کند و سپس مجدداً یک نقش زندانی را به او پیشنهاد می‌کنند .
نقش این زندانی در فیلم پاپیون بسیار عالی توسط استیو مک‌کوئین اجرا می‌شود . در این فیلم داستین هافمن نیز در کنار استیو مک‌کوئین به ایفای نقش پرداخته‌است .
وی از زمان ایفای نقش در فیلم گریز تبدیل به گران‌ترین بازیگر جهان شد اما بعد از بازی در فیلم آسمان‌خراش جهنمی در سال ۱۹۷۴ ، ناگهان از حضور در فیلم‌ها خودداری کرد تا فقط به شکل کامل روی موتورسواری‌اش تمرکز کند و شروع به مسافرت به تمام نقاط آمریکا کرد .
استیو مک‌کوئین با بازی در فیلم دشمن مردم در سال ۱۹۷۸ مجدداً به دنیای بازیگری برگشت . این فیلم به شکل مختصر در سینما عرضه شد .
دو فیلم آخر استیو مک‌کوئین بر اساس داستان واقعی ساخته شده بودند . نام آن‌ها تام هورن (فیلمی وسترن) و شکارچی (محصول ۱۹۸۰) می‌باشد .
نقش‌های از دست رفته
نقش اصلی فیلم صبحانه در تیفانی به استیو مک‌کوئین پیشنهاد شده بود که وی به‌دلیل بازی کردن در فیلم دیگر قادر به پذیرفتن آن نبود . فیلم‌های دیگری نیز که به وی پیشنهاد شدند ولی استیو مک‌کوئین در آن‌ها ظاهر نشد عبارتند از: ۱۱ یار اوشن ، بوچ کسیدی و ساندنس کید ، راننده ، اینک آخرالزمان ، هری خبیث ، پلی در دوردست و ارتباط فرانسوی .
رانندگی
استیو مک‌کوئین به شدت شیفته موتورسواری و ماشین سواری بود . شاید آثاری از این علاقه را بتوان در فیلم‌های او نیز دید . به عنوان مثال صحنه‌های ماشین‌رانی در فیلم بولیت یا صحنه‌های هرچند کم موتورسواری وی در فیلم فرار بزرگ .
استیو مک‌کوئین و کارگردان چند فیلمش ، جان استرجز قرار بود فیلمی با عنوان روز یک قهرمان را که در مورد مسابقات فرمول یک بود بسازند که استیو مک‌کوئین به‌دلیل مشغله زیاد در هنگام فیلم‌برداری فیلم دانه‌های شن قادر به بازی در این فیلم نشد و در نهایت پروژه متوقف شد .
وی همچنین سابقه شرکت در مسابقات اتومبیل‌رانی و موتورسواری خارج از جاده را نیز دارد . اولین مسابقه استیو مک‌کوئین در مسابقات موتورسواری خارج از جاده با موتوری به نام Triumph ۵۰۰ سی‌سی انجام شد.
استیو مک‌کوئین کلکسیونی از موتور نیز داشت . در زمان مرگش ، بیش از ۱۰۰ موتور در کلکسیونش بود که میلیون‌ها دلار ارزش داشتند .
استیو مک‌کوئین همچنین چندین ماشین مسابقه‌ای حرفه‌ای نیز دارد که شامل :
- پورشه ۹۱۷ ، پورشه ۹۰۸، فراری ۵۱۲
- فراری ۲۵۰ (۱۹۶۳)
- جگوار دی‌تایپ (مدل دی)
- پورشه ۳۵۶
- کبرا ۱۹۶۲
- فورد موستانگ جی تی ۱۹۶۸
زندگی شخصی
استیو مک‌کوئین در دوران حیاتش ۳ بار ازدواج کرده‌است . یکبار باNeile Adams که از وی دو فرزند به نامهای تری و چاد دارد . ازدواج آن‌ها در تاریخ ۱۹۷۲ به طلاق انجامید . سپس وی با همبازی‌اش در فیلم گریز ، الی مک‌گرا در سال ۱۹۷۳ ازدواج می‌کند و این ازدواج نیز در سال ۱۹۷۸ به طلاق منتهی می‌شود .
الی مک‌گرا در زمانی که با استیو مک‌کوئین ازدواج کرده بود یکبار سقط جنین انجام داد ؛ و در نهایت و زمانی که فقط یک‌سال به مرگش باقی بود، با باربارا مینتی که یک مدل بود ازدواج می‌کند . یکی از نوه‌های استیو مک‌کوئین به نام استیون آر . مک‌کوئین نیز بازیگر است .
بعد از طلاق از آدامز و در زمان آشنایی با مک‌گرا ، استیو مک‌کوئین رابطه‌ای با باربارا لای دارد که منجر به باردار شدنش می‌شود و در نهایت سقط جنین غیرقانونی می‌کند. مارشال تریل که تخصصش در نوشتن زندگی‌نامه افراد است نیز ادعا می‌کند استیو مک‌کوئین رابطه‌ای با جکلین بیسیت داشته که البته خود بیسیت هیچوقت این ادعا را تأیید نکرده است .
در زمینه ورزش نیز استیو مک‌کوئین فعال بوده و روزی ۵ مایل را می‌دوید . وی همچنین کمربند مشکی ورزش رزمی تانگ سودو را نیز داشت . استیو مک‌کوئین همچنین هنر رزمی جیت کان دو را نزد قهرمان افسانه‌ای ، بروس لی آموزش دیده بود . بروس لی از دوستان استیو مک‌کوئین نیز بود . همچنین استیو مک‌کوئین در مراسم دفن بروس لی حضور داشت و یکی از حمل‌کننده تابوت او بود .
استیو مک‌کوئین سابقه استفاده از مواد مخدر را داشت. گفته می‌شد او ماری‌جوانا و کوکائین مصرف می‌کرد و به شدت سیگار می‌کشید . در سال ۱۹۷۲ پلیس انکوریج (در ایالت آلاسکا) وی را به‌دلیل رانندگی در حالت مستی بازداشت کرد .
بعد از اینکه چارلز منسن مرتکب قتل ۵ نفر در یک مهمانی می‌شود که در میان قربانیان نام چند دوست استیو مک‌کوئین نیز (شامل شرون تیت) دیده می‌شود ، گفته می‌شود خود استیو مک‌کوئین نیز هدف مرگ بود . طبق اظهارات همسر اول استیو مک‌کوئین ، بعد از این ماجرا او شروع حمل سلاح گرم با خود در مراکز عمومی کرده بود.
دو ماه بعد از قتل‌ها نیز پلیس لیستی از افراد قربانی را پیدا می‌کند که نام استیو مک‌کوئین نیز در آن بود . در سال ۲۰۱۱ فاش شد که استیو مک‌کوئین نیز در شب قتل‌ها به همان مهمانی دعوت بود ، اما چون قرار بود دوست دخترش به خانه‌اش بیاید ، تصمیم گرفت به مهمانی نرود که نهایتاً جانش نجات پیدا کرد .
استیو مک‌کوئین عادت عجیبی نیز داشت. او عادت داشت در هر فیلمی که قبول به بازیگری می‌کند، چیزی را مجانی از آنجا به عنوان یادگاری بردارد ؛ مثلاً یک ماشین اصلاح که در آن فیلم استفاده شده بود یا یک شلوار جین و امثال اینها . بعدها مشخص شد که این لوازم را به مرکز اصلاح و تربیت پسرانه که خود در دوران نوجوانی چند سال را در آن سپری کرده بود اهدا می‌کرد .
طبق گفته‌های کتابی که همسر آخر استیو مک‌کوئین منتشر کرده و در مورد زندگی استیو مک‌کوئین است ، استیو مک‌کوئین اواخر عمرش یک مسیحی انجیلی شده بود و برای دعا به کلیسا می‌رفت . بعد از مرگ استیو مک‌کوئین ، بیلی گراهام که از مشاوران مذهبی چند رئیس‌جمهور آمریکا بود بر سر مزارش حاضر شد .
مرگ
بیماری او در ۲۲ دسامبر ۱۹۷۹ ، سرطان ریه ناشی از مجاورت با ماده سرطان‌زای پنبه نسوز (آزبِست) تشخیص داده شد . با توجه به اینکه او زیاد سیگار می‌کشید ، این باعث وخیم شدن بیماری او شد ؛ ولی او این راز را تا یک ماه قبل از مرگش حفظ کرد .
سرانجام استیو مک کوئین در ۷ نوامبر ۱۹۸۰ و در ساعت ۳:۴۵ صبح در مکزیک درگذشت . گفته می‌شود که وی پیش از مرگ ، بلند شده و از پرستار درخواست یک لیوان آب خنک می‌کند و بعد می‌میرد .
جسد او را سوزاندند و خاکسترش را در اقیانوس آرام ریختند .
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.